ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ
Κι εκεί που τον Ιανουάριο η Νέα Δημοκρατία στην κυριολεξία παρακαλούσε στελέχη να συμμετάσχουν στο ψηφοδέλτιο, χθες Κυριακή, ζήσαμε αυτό που κανείς το τελευταίο επτάμηνο δεν περίμενε.
Συνωστισμός προσώπων που επεδίωκαν να καταλάβουν μία θέση και μάλιστα μη εκλογιμη. Αρκεί να υπάρχουν, αρκει να δηλώσουν “παρών’.
Ο στόχος; Εμφανής. Σε ενδεχόμενη εκλογική πρωτιά του κόμματος να αναφωνήσουν την δημοφιλή αυτάκα: «ήμουν κι εγώ εκεί». Άνθρωποι σοβαροί, στελέχη που στο παρελθόν έχουν συμμετάσχει σε προσπάθειες, αλλά στη συνέχεια, και ιδιαίτερα στην κορύφωση της μνημονιακής εποχής, έμειναν σε δεύτερο πλάνο.
Τώρα; Μπήκαν “λυτοί και δεμένοι” στην μάχη για μία θέση. Αρκεί να αναφέρω οτι μέχρι τη μία μετά τα μεσάνυχτα είχαν υποβληθεί 13 υποψηφιότητες και έπρεπε να «κοπούν» δύο.
Ευχάριστη η προσφορά για τους επιτελείς που αποφασίζουν, αλλά δύσκολη η διαχείριση, ιδιαίτερα όταν σχεδόν τα ίδια πρόσωπα της κεντρικής διοίκησης παρακαλούσαν τον Γενάρη ανθρώπους να μπουν στο ψηφοδέλτιο.
Ακόμη και για πολιτικούς συντάκτες με εμπειρία, το χθεσινό θρίλερ ήταν πρωτόγνωρο.
Και ιδιαίτερα όταν οι εκλογές διεξάγονται με λίστα και όχι με σταυρό, που σημαίνει οτι είναι δεδομένη η μή εκλογική επιτυχία του 90 και βάλε τους εκατό του ψηφοδελτίου.
Δεν έχει σημασία. Όταν οι πιθανότητες της εξουσίας αυξάνουν, κορυφώνεται αναλόγως και η ζήτηση.
Όταν όμως η συμμετοχή στη λίστα (του σταυρού) τον περασμένο Γενάρη ήταν αποτέλεσμα σκληρής παράκλησης, και κάποιοι έδωσαν την μάχη; Αυτούς τους ξέχασαν σε λίγους μήνες;
Πόσο γλυκιά είναι αλήθεια η εξουσία