Μόνο στην σφαίρα της φαντασίας ή της εικονικής πραγματικότητας η χώρα μας θα μπορούσε , να περιγραφεί, ως κάποιου είδους εκσυγχρονισμένος, εργασιακός παράδεισος, πλήρως εναρμονισμένος με τις επιταγές του σήμερα. Εκείνου του σήμερα , που δεν περιμένει, που εξελίσσεται…
Όταν η τηλεργασία, οι τηλεδιασκέψεις, οι διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας, βομβάρδισαν την καθημερινότητά μας από τον Μάρτιο του 2020,για πρώτη φορά στα χρονικά παρατηρήθηκε και στη χώρα μας ,ότι συμβαίνει δεκαετίες τώρα στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο σύγχρονο κόσμο. Εξέλιξη και προσαρμογή «στο αύριο», όχι απλώς «στο σήμερα»…
Η τηλεργασία συνιστά πρακτική, που κράτη της Ευρώπης, όπως η Γαλλία έχουν ήδη εγκολπώσει εδώ και δεκαετίες, σε ορισμένους εργασιακούς τους κλάδους. Μάλιστα, ειδικοί το αποδίδουν στην επιχειρηματική κουλτούρα , που επικρατεί εν γένει, η οποία εδράζεται περισσότερο στην εμπιστοσύνη, παρά στον έλεγχο των εργαζομένων. Και ενώ προσπαθούμε ,να ενσωματώσουμε στην «covid καθημερινότητά» μας, νέες μεθόδους εργασίας – τηλεργασίας, στον ιδιωτικό αλλά και στον απαρχαιωμένο μας δημόσιο τομέα, ταυτόχρονα καλούμαστε και να διαχειριστούμε τους κινδύνους, που ελλοχεύουν μέσα από αυτή την νέα τηλε-πραγματικότητα.
Η ευελιξία που προσφέρει η τηλεργασία, η συχνή εναλλαγή ανάμεσα σε επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις ή πρακτικές ελεύθερου χρόνου, οδηγούν τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με μια ιδιαίτερη συνθήκη, όπου ανά πάσα στιγμή καθίστανται διαθέσιμοι για εργασία. Ενδεχομένως, από αρκετούς εργοδότες, η τηλεργασία να εκλαμβάνεται ,ως ένας λιγότερο αποδοτικός και ‘’πιεστικός’’ τρόπος εργασίας, επομένως πιστεύουν πως μπορεί , να διευρυνθεί ο χρόνος εργασίας, πέραν του προκαθορισμένου ωραρίου. Και οι τεχνολογικές αυτές μέθοδοι, συνιστούν συνεπώς διαύλους άμεσης και εύκολα προσβάσιμης επικοινωνίας, στέλνοντας απλά ένα e mail ή καλώντας στο scype και το zoom.
Καθίσταται έτσι ένα άτυπο – καταχρηστικό δικαίωμα του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, τον οποίο μπορεί, να απασχολεί ανεξαρτήτως ώρας, μέρας και τοποθεσίας. Μάλιστα σημειώνεται, πως σε επίπεδο ΕΕ το 27% των εργαζομένων μέσω τηλεργασίας, εργάστηκαν και εκτός του καθορισμένου ωραρίου, ενώ δυσδιάκριτα χαρακτηρίζονται τα όρια μεταξύ ιδιωτικής και επαγγελματικής ζωής.
Βρισκόμαστε αναμφισβήτητα λοιπόν μπροστά στην πρόκληση της διαχείρισης μια νέας εργασιακής πραγματικότητας και του αδιασάλευτου δικαιώματος στην ανάπαυση, την οικογενειακή και προσωπική ζωή. Μια νομοθετική πρωτοβουλία, που θα ενσωματώνει τα δικαιώματα του εργαζομένου, μέσα στην νέα εργασιακή πραγματικότητα.
Τώρα γιατί αυτή η προσπάθεια μεταφράστηκε, ως εργασιακός Μεσαίωνας από την αντιπολίτευση, δυστυχώς το εν λόγω κείμενο αδυνατεί να απαντήσει…
Με τον νέο εργασιακό νόμο ρυθμίζεται λοιπόν το δικαίωμα στην «αποσύνδεση» , καθώς και το δικαίωμα στην διευθέτηση του χρόνου εργασίας στο πλαίσιο των 40 εργάσιμων ωρών εβδομαδιαίως, κατανεμημένες ισόποσα σε τέσσερις εργάσιμες, αυξάνοντας κατά μια τις ημέρες ξεκούρασης μέσα στην εβδομάδα. Ένα μέτρο κοινωνικής ευαισθησίας και οικογενειακής ισορροπίας, στην ευχέρεια του εργαζομένου, εάν και εφόσον το επιθυμεί. Άραγε το να θεσμοθετηθεί το δικαίωμα σε μια πιο ευέλικτη μορφή εργασίας, στην εποχή που οι δύο γονείς εργάζονται το ίδιο και αναζητούν μια ίση κατανομή στον χρόνο με την οικογένεια ή τα παιδιά τους, αποτελεί Μεσαίωνα ή κοινωνική επιταγή;
Όταν ο ιδεοληπτικός καιροσκοπισμός πάψει, να θολώνει την πολιτική ενσυνείδηση, οφείλουμε να δούμε ευκρινώς, μέσα από τα μάτια της κοινωνίας, πως ο κόσμος μεταβάλλεται άρδην και δεν χωρά μέσα σε ασφυκτικά στενές και παρωχημένες προσηλώσεις…