Γράφει ο Κωνσταντίνος Α. Δεληγιάννης*
Ο Ντίνος γεννήθηκε, στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού αιώνα, στην Αχαΐα, λίγο μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική καταστροφή. Δύσκολες εποχές για όλους, γιατί η φτώχεια και η πείνα ήταν ένα καθημερινό βίωμα. Ο κόσμος συνέχιζε να πεινάει, μέχρι και την Κατοχή, χωρίς να υπάρξει καμία διαφορά. Πείνα είχε πριν την Κατοχή, πείνα είχε και μετά.
Τον βρήκε η Κατοχή, στην ηλικία των 23 ετών. Η περιοχή είχε Ιταλούς και Γερμανούς, με Ιταλό διοικητή. Τους άκουγε ο Ντίνος που μιλούσαν, τελειοποιώντας την εκμάθηση αυτών των γλωσσών. Οι ρουφιάνοι δεν τον άφησαν στην μοναχικότητά του και όταν οι Γερμανοί ζήτησαν διερμηνέα, υπέδειξαν σαν τον πιο κατάλληλο, τον «Ντίνο τον Γάλλο», που δεν μπαινόβγαινε στην «κομαντατούρα», αλλά πήγαινε όταν τον χρειάζονταν και έφευγε αμέσως μετά, γυρίζοντας πάλι στην απομόνωσή του και στην ενασχόλησή του με τις ξένες γλώσσες. Πολλοί λένε ότι ο «Ντίνος ο Γάλλος», έσωσε πολλούς συντοπίτες του, από τα αντίποινα που ήθελαν να επιβάλλουν οι κατακτητές, τότε που σκότωσαν τον ανεψιό του στρατιωτικού διοικητή της περιοχής, του Ιταλού Τζιουζέπε. Ήταν κάτι που δεν υπερηφανεύτηκε ποτέ του, αν και αξιόπιστες πηγές υποστηρίζουν ότι είναι αλήθεια.
Στην κατοχή, αλλά και μετά, μπόρεσε και προμηθεύτηκε περισσότερες μεθόδους εκμάθησης και μέχρι το τέλος της ζωής του, λεγόταν ότι ο αριθμός των ξένων γλωσσών που μιλούσε απταίστως, ήταν τουλάχιστον δώδεκα, με τελευταία την Κινεζική. Το νοητικό του μέγεθος, δεν εξαντλείται μόνο στην απλή γνώση τόσων γλωσσών, αλλά παίρνει τεράστιες διαστάσεις, αν αναλογιστούμε τα λόγια του καθηγητή κ Μπαμπινιώτη, σχετικά με τον ορισμό μιας γλώσσας: «Η ελευθερία που παρέχει κάθε γλώσσα, είναι ένα φάσμα επιλογών, λεξιλογικών, συντακτικών, γραμματικών, το οποίο προσφέρει στην οικοδόμηση της επικοινωνίας…, αφού γλώσσα είναι η σκέψη, ο πολιτισμός, η ιστορία, η παράδοση, η ιδιοπροσωπία και η ταυτότητα ενός λαού».
Όμως το πάθος του «Ντίνου του Γάλλου», δεν ήταν μόνο η εκμάθηση των ξένων γλωσσών, αλλά το μεράκι του ήταν, να μεταδώσει σε νέους ανθρώπους τον πλούτο, που κουβαλούσε μέσα του. Έτσι μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, άρχισε σιγά σιγά να αναλαμβάνει μαθητές και να τους διδάσκει την γλώσσα που επιθυμούσαν. Είχε έμφυτη, μια απίστευτη μεταδοτικότητα, που έκανε τον μαθητή του να αντιμετωπίζει το μάθημα με ευκολία, σημειώνοντας παράλληλα απίστευτη πρόοδο. Εργαζόταν πολλές ώρες, που όμως δεν τον έφταναν για ν’ αναλάβει και νέους μαθητές. Δεν αισθανόταν ίχνος κούρασης, αντίθετα άρχισε να ξαναγεννιέται, γιατί μπορούσε να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του. Αυτό τον έτρεφε. Η οικονομική του κατάσταση ήταν όπως πάντα. Μέτρια. Ζούσε λιτά, μέσα σε ένα δωμάτιο, μαζί με τα ζώα του που λάτρευε, ακόμα και όταν, λόγω πείνας, του έφαγαν την μέθοδο της αγαπημένης του γλώσσας. Της Γαλλικής. Τον πλήρωναν ελάχιστοι γονείς, αλλά δεν τον ενδιέφερε. Ποτέ του δεν ζήτησε χρήματα. Του αρκούσε το ότι δίδασκε κι αυτό ήταν που μετρούσε.
Ήμουν σε κάποια παμπ στο Λαύριο και ο φίλος καταστηματάρχης, έγραφε ένα ρητό κάθε μέρα, σε έναν μικρό διαφημιστικό μαυροπίνακα, που είχε στον τοίχο. Του ζήτησα να γράψει ένα απόφθεγμα του Ντίνου και το έκανε. Μου ζήτησε να του πω, αν τον ρωτήσουν, ποιος ήταν αυτός και τον πληροφόρησα, ότι ήταν ο πιο ευγενικός ουμανιστής, που υπήρξε ποτέ.
Ντίνος ο Γάλλος
- O Κωνσταντίνος Α. Δεληγιάννης (Delis), γεννήθηκε στην Δυτική Αχαΐα, κάνοντας την βασική του εκπαίδευση στην Αθήνα. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών και συστήθηκε για πρώτη φορά στο κοινό, με το μυθιστόρημά του, “ΓΚΑΓΚΑΝ”. Στο τυπογραφείο βρίσκεται μια έμμετρη προσπάθειά του, με τίτλο “Ηδυσμένος Λόγος”. Διαμένει μόνιμα, στην Νέα Πέραμο Αττικής.