Μετά από 31 χρόνια, ο Νίκος Δημόπουλος πήρε την πιο δύσκολη και στενάχωρη απόφαση της ζωής του. Εβαλε προσωρινό (;) λουκέτο στο δεύτερο σπίτι του, τα «Αχαγιώτικα Νέα». Ισως για λίγα χρόνια, ίσως και για πάντα.
Oσοι ξέρουν καλά τον Νίκο Δημόπουλο βάζουν το χέρι τους στη φωτιά πως θα βρει τρόπο να το ξανανοίξει! Τόση αγάπη τού έχει…
Τα «Αχαγιώτικα Νέα» προχώρησαν σε αναστολή έκδοσης. Μηνιαία εφημερίδα, εμβληματική για τους αχαγιώτες. Τα τελευταία 4 χρόνια, με 24 έγχρωμες σελίδες!
Ο Νίκος Δημόπουλος, συνταξιούχος τυπικά εδώ και μερικά χρόνια, αλλά πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης. Και στο βιβλιοπωλείο του, και στην εφημερίδα του, και παντού.
Άνοιξε την καρδιά του στην «Π» σε μια κουβέντα δημοσιογραφική, συναισθηματική, πολιτική, οικονομική!
-Με τι θ’ ασχοληθείτε τώρα; Δεν μπορεί, κάτι θα ‘χετε σκεφτεί…
«Εχω την οικογένειά μου, τα εγγόνια μου, το βιβλιοπωλείο… Δεν θα μείνω έτσι…».
-Πότε πήρατε την απόφαση για αναστολή έκδοσης; Και για ποιο λόγο;
«Στην αρχή του χρόνου άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια… Τετραπλασιάστηκαν τα ταχυδρομικά τέλη και έβλεπα ότι δεν θα μπορούσα πλέον να ανταπεξέλθω. Ως το 2016 κάλυπτε ένα ποσοστό η ΓΓ Τύπου και Πληροφοριών, αλλά μετά σταμάτησε. Εσφιγγε ο κλοιός, ήρθε και ο κορονοϊός, ζόρισε πάρα πολύ η κατάσταση και πήρα την οριστική απόφαση. Δεν είχα άλλη λύση. Δεν ήθελα ούτε να ζητήσω αύξηση από τους διαφημιζόμενους πελάτες, ούτε να αυξήσω την τιμή της συνδρομής».
-Προσπάθησε κάποιος να σας αποτρέψει;
«Αρκετοί. Κυρίως φίλοι. Προσφέρθηκαν μέχρι και να διπλασιάσουν από μόνοι τους τις συνδρομές. Oύτε καν το συζήτησα. Δεν θα γίνω ζήτουλας. Ποτέ δεν ήμουν».
-Είχατε φτάσει ξανά στα πρόθυρα αναστολής έκδοσης;
«Οχι. Ισα-ίσα. Ακόμα και σε δύσκολες εποχές, επέλεγα την αναβάθμιση της εφημερίδας, την ανανέωσή της. Πότε με αύξηση των έγχρωμων σελίδων, πότε με αλλαγή σχήματος».
-Αν κερδίζατε στο Τζόκερ ένα καλό ποσό, θα ξανανοίγατε την εφημερίδα ή θα προτιμούσατε να επενδύσετε αλλού;
«Στο βάθος του μυαλού μου πάντα θα υπάρχει η ιδέα της επιστροφής. Αλλά μόνο αν συντρέξουν όλες οι προϋποθέσεις. Εχει πολλές απαιτήσεις μια εφημερίδα, ειδικά όταν την έχεις στήσει με μεράκι και αγάπη».
-Θα σας λείψουν τα «Αχαγιώτικα Νέα»;
«Είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να στενοχωριέσαι για ό,τι πέρασε, αλλά να είσαι ευτυχισμένος που συνέβη και το έζησες, το απόλαυσες».
-Εσείς, πάντως, είσαστε ένα κράμα εκδότη και δημοσιογράφου. Σωστά;
«Κάτι τέτοιο. Πάνω απ’ όλα είναι μεράκι. Εγώ και η κόρη μου το ‘χαμε μέσα μας αυτό το μεράκι. Και το έχουμε. Αλλος πάει και ψαρεύει δυο ώρες για να πιάσει δυο-τρεις μουρμούρες… Άλλος πάει και κυνηγάει με τις ώρες για να πιάσει μερικές τσίχλες. Εγώ είχα μεράκι με την εφημερίδα. Ολη μέρα… Μου ‘στελναν, παράδειγμα, θέματα και μαζί μια φωτογραφία τραβηγμένη από κινητό. Τσαντιζόμουν. Δεν ήθελα να βάζω ό,τι κι ό,τι. Και πράγματι, έκανα απ’ όλα. Και έψαχνα θέματα, και πληκτρολογούσα, και φωτογράφιζα, και διόρθωνα».
-Τι πιστεύετε για τον έντυπο Τύπο, σε περιφερειακό επίπεδο; Εχει ελπίδες επιβίωσης και ανάκαμψης ή ψυχορραγεί;
«Η εφημερίδα είναι ένα ζωντανό πράγμα. Τη διαβάζεις την ώρα που θέλεις, όπως θέλεις, όσο θέλεις. Καμία σχέση με τον ηλεκτρονικό τύπο. Εδώ υπάρχει άλλο δέσιμο, και εννοώ του αναγνώστη. Το πρόβλημα, βεβαίως, είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας δεν πιάνει καν στα χέρια της εφημερίδα. Και αυτό δεν βλέπω πώς μπορεί ν’ αλλάξει. Δεν είναι η τιμή το θέμα. Να, δείτε τη δική σας εφημερίδα, την Πελοπόννησο. Μια πραγματικά εξαιρετική εφημερίδα. Τιμή 1,20. Και ένας καφές, που τον πίνεις σε δέκα λεπτά, έχει 3 ευρώ. Η εφημερίδα σού κρατάει συντροφιά πολύ περισσότερη ώρα. Και δημιουργική συντροφιά».
-Ποια ήταν η πιο ανθηρή οικονομικά περίοδος για την εφημερίδα σας;
«Από το 1990 που ξεκινήσαμε ως το 2012 μια χαρά ήταν τα πράγματα. Μετά άρχισε σταδιακά η κάμψη. Και ολοένα και μεγάλωνε. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Με το νόμο για τα προσωπικά δεδομένα αφαιρέθηκε το δικαίωμα από τις εφημερίδες να βάζουν τους βαθμούς όλων των μαθητών στις Πανελλήνιες και τον Αύγουστο να βάζουν και σε ποιες Σχολές μπήκαν. Ξέρετε πόσες συνδρομές και έσοδα χάσαμε εμείς απ’ αυτή την ιστορία; Για ένα μικρό σχετικά μέρος όπως η Κάτω Αχαϊα ήταν μεγάλη υπόθεση η εφημερίδα. Ετρεχαν παππούς, γιαγιά, θείοι, συγγενείς, να δουν και να καμαρώσουν το δικό τους παιδί. Και γραφόντουσαν και συνδρομητές. Και ξαφνικά αυτό κόπηκε».
-Υπάρχει κάποιος που αδικήσατε και το ‘χετε μετανιώσει;
«Όχι. Και το λέω γιατί έτσι αισθάνομαι».
-Κάποιος στον οποίο χαριστήκατε;
«Ούτε… Επιτρέψτε μου, όμως, εδώ να σας πω τούτο: από την εκάστοτε αντιπολίτευση, είτε στο δήμο, κυρίως εκεί, είτε στην περιφέρεια, είτε σε βουλευτές, σχεδόν πάντα μου έκαναν παράπονα και γκρίνιαζαν επειδή, λέει, προβάλαμε περισσότερο αυτούς που ήταν στην εξουσία. Και πάντα τους απαντούσα: και η κάμερα στους αγώνες δείχνει πάντα αυτούς που παίζουν. Μια-δυο φορές θα πάει στον πάγκο να δείξει τους αναπληρωματικούς. Σε ποσοστό 90% είναι στραμμένη πάντα σ’ αυτούς που παίζουν»!
-Τελικά, τι είναι για σας η εφημερίδα; Τέταρτη εξουσία; Κάτι περισσότερο; Κάτι λιγότερο; Κάτι διαφορερικό;
«Θα σας απαντήσω με μια φράση. Η εφημερίδα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνεται ρωμαϊκή αρένα. Πρέπει να λειτουργεί πάντα ως ελληνικό αρχαίο θέατρο, που έχει και κωμωδίες, έχει και τραγωδίες, έχει απ’ όλα. Με ένταση, αλλά με ήθος και ευπρέπεια».
-Το ισοζύγιο τι έβγαλε; Κέρδος ή ζημιά;
«Κέρδος. Και γι’ αυτό νιώθω περήφανος. Ξέρετε πώς νιώθεις όταν αποφασίζεις να κλείσεις την εφημερίδα κι έρχεται κόσμος, που ξέρεις ότι δεν έχει να κερδίσει από σένα κάτι, και σου λέει «γιατί ρε Νίκο; Να βάλουμε κι εμείς πλάτη. Ο,τι θέλεις, πες μας. Μην την κλείνεις…».
-Το πρωτοσέλιδο για το οποίο ακόμα καμαρώνετε;
«Αν και λιγάκι μακάβριο, είχαμε βγάλει πολύ έγκυρο και ζωντανό ρεπορτάζ με φωτογραφίες στον μεγάλο σεισμό το 2008. Ένα ακόμα ήταν το «η πόλις εάλω», όπου αναφερόμαστε στους υπαίθριους γάμους και αρραβώνες τσιγγάνων, που έκλειναν τους δρόμους, είχαμε και απίστευτη ηχορύπανση. Είχε γίνει πολύς θόρυβος μ’ εκείνο το πρωτοσέλιδο».
-Ποια είναι για σας η καλύτερη ελληνική εφημερίδα τα τελευταία 50 χρόνια;
«Η Καθημερινή μού άρεσε πάντα. Και το κυριακάτικο Βήμα, γιατί είχε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εξωτερικές συνεργασίες, αρθρογραφίες. Και, χωρίς καμία δόση κολακείας, βάζω σε πολύ υψηλό επίπεδο και την Πελοπόννησο. Σοβαρή, μετρημένη, καθόλου υπερφίαλη».
-Για τους δημοσιογράφους τι άποψη έχετε;
«Θεωρώ πως κάνουν λειτούργημα, πνιγμένοι στο άγχος και στο στρες. Ξέρετε εγώ ήμουν της σχολής και της γενιάς των έμφυτων δημοσιογράφων. Τώρα έχουν αλλάξει λιγάκι τα πράγματα. Δεν αρκεί να έχεις μόνο ωραίο προφορικό και γραπτό λόγο».
-Τι βαθμό βάζετε ως τώρα στον κ. Μυλωνά;
«Νομίζω ότι ούτε και ο ίδιος, αν τον ρωτήσετε, είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Θα ‘θελε να ‘χει κάνει περισσότερα».
-Θα αποδειχθεί καλύτερος δήμαρχος από τον κ. Νικολάου; Τι εκτιμάτε;
«Αυτό θα σας το απαντήσω στο τέλος της θητείας του. Ο κ. Μυλωνάς έχει έναν ορθό βηματισμό, αλλά πρέπει ν’ ακολουθήσουν στον ίδιο βηματισμό και οι αντιδήμαρχοι και το προσωπικό του δήμου».
-Εχετε σκεφτεί να πολιτευτείτε;
«Δεν είναι του χαρακτήρα μου, γιατί δυστυχώς ο σημερινός πολιτικός πρέπει να προσαρμοστεί σε μια πραγματικότητα που θα λέει αληθοφανή ψέματα. Κι εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό».
-Τι ψηφίσατε στις προηγούμενες εκλογές;
«Είναι γνωστό ότι ανήκω στη φιλελεύθερη, συντηρητική παράταξη. Είμαι κεντροδεξιός».