Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, λέει η σημερινή…
Πόσοι γνωρίζουν τι είναι αυτή η ημέρα και σε ποιον είναι αφιερωμένη,
άραγε;;; είναι μια ημέρα για ανθοδέσμες και δωράκια;; ή μήπως μία
ημέρα σηματοδότησης και υπενθύμισης ότι υπάρχει ένα βιολογικό
ανθρώπινο είδος που λέγεται ΓΥΝΑΙΚΑ, φέρον κορμί, ψυχή, και
πνεύμα;;; έχον αξίες και ρόλους;; τι άραγε;;;
Κάποιοι θεωρούν σημείο έναρξης της καθιέρωσης της Παγκόσμιας
ημέρας Γυναίκας την επανάσταση των εργατριών σε εργοστάσιο
κατασκευής ενδυμάτων τις 8 Μαρτίου 1857 με κύρια αιτία την
απαλλαγή τους από τις σκληρές συνθήκες εργασίας. Μάλιστα, για
αυτές τις γυναίκες χρησιμοποιήθηκε ό όρος «σουφραζέτες» ο οποίος
ετυμολογικά προέρχεται από τη γαλλική λέξη «suffrage”που σημαίνει
δικαίωμα στην ψήφο. Όμως, αυτές δεν ζητούσαν δικαίωμα την ψήφο,
αλλά βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Το 1908 παρέλασαν 15.000
γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης παίρνοντας παλμό από το
σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» , συμβολίζοντας έτσι με το «ψωμί»
την αύξηση του πενιχρού μισθού και με τα «τριαντάφυλλα» την ανάγκη
για βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Κάποιοι άλλοι γνωρίζουν ότι η
ημέρα αυτή θεσπίστηκε το 1977 από τον ΟΗΕ για την ισότητα των
γυναικών και τα δικαιώματα ίσων ευκαιριών. Στο εν τω μεταξύ χρονικό
διάστημα που μεσολάβησε από την εξέγερση των σουφραζετών μέχρι
το 1977 έγιναν αλλαγές σε θεσμικά πλαίσια, σε νόμους, διατάξεις και
κυρίως αντιλήψεις, ώστε η γυναίκα να αποκτήσει δικαίωμα ψήφου και
σιγά σιγά μια θέση αξιοπρεπή στην μεταπολεμική κοινωνία.
Και από εκεί που γίνονταν αγώνες για τη διεκδίκηση του δικαιώματος
του «εκλέγειν», δηλ. της ψήφου, της αύξησης του χαμηλού μισθού και
τις λιγότερες ώρες εργασίας, φτάσαμε στις μέρες μας να
επαναπροσδιορίζουμε τις διεκδικήσεις της Γυναίκας για τα αυτονόητα
κατά πολλούς: την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια! Και γιατί όλα
αυτά;; γιατί πύκνωσαν οι ειδήσεις περί συμβάντων παραμέλησης και
κακοποίησης γυναικών στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η διάκριση της
γυναίκας ως ένα κατώτερο ον δυστυχώς συνεχίζει να υφίσταται στο
μυαλό πολλών ανδρών. Θα μου πει κάποιος «πάντα υπήρχε η διάκριση,
τώρα θα το μάθουμε;;;!» ναι, υπήρχε σε πολλές μορφές, δεν αντιλέγω.
Υπήρχε τότε που έπνιγαν τα νεογέννητα κορίτσια στην κούνια, γιατί
μεγαλώνοντας θα χρειάζονταν προίκα για να τα παντρέψουν. Τότε που
οι γονείς έδιναν τα κορίτσια τους για ψυχοπαίδια, αφού δεν θα
μπορούσαν να φέρουν με άλλο τρόπο «ψωμί» στο σπιτικό τους, τότε
που άφηναν τα κορίτσια αναλφάβητα κρατώντας τα στα σπίτια για τις
δουλειές κτλ. Όμως, πόσα χρόνια έχουν περάσει από αυτά τα «τότε;;»
και μυαλό δεν έχουμε βάλει ως κοινωνία, όπως φαίνεται, αφού Η
ΔΙΆΚΡΙΣΗ ως είδος παραμέλησης συνεχίζει και μάλιστα παίρνει τη
χειρότερη μορφή της, αυτή της καταστροφής. Γιατί η κακοποίηση είναι
καταστροφή, με όποια μορφή της, σωματική, συναισθηματική,
κοινωνική, οικονομική. Η πίεση και η κακοποίηση καταστρέφουν.
Καταστρέφουν το σώμα, την ψυχή και το μυαλό μιας γυναίκας, δηλ.
ολόκληρη την οντότητά της! Ο περιορισμός ή η απαγόρευση
συναναστροφών, με οικογένεια, φίλους, συναδέρφους κτλ, ο
οικονομικός περιορισμός ή έλεγχος, η προσπάθεια υποτίμησης των
επαγγελματικών ικανοτήτων, οι συνεχείς ειρωνικές ή κακόβουλες
κριτικές για την εξωτερική εμφάνιση είναι μερικά από τα βασικά
σημάδια της κακοποίησης.
Φτάσαμε στο σήμερα και από τη διεκδίκηση των βασικών δικαιωμάτων
εργασίας, μισθού και ποιότητας εργασίας, να επαναπροσδιορίζομε
τους στόχους διεκδίκησης και να βάζουμε πιο ψηλά στην ιεραρχία τον
σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Φτάσαμε δηλ. να
μιλάμε για το πιο βασικό, την αποφυγή εγκλήματος εις βάρος μιας
γυναίκας. Πού δηλαδή φτάσαμε;; μα στο σημείο 0! Γιατί δεν υπάρχει
πιο αποτρόπαιος τρόπος εκμηδένισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
από τη δολοφονία ενός ανθρώπου. Και μην ξεχνάμε ότι σκοτώνοντας ο
θύτης το θύμα, σκοτώνει όχι ό,τι τον φοβίζει, αλλά ό,τι τον ξεπερνά!!
Γιατί δεν μπορεί να φτάσει αυτό που τον ξεπερνά. Γιατί αυτό που τον
ξεπερνά, τον καθιστά δεύτερο και όχι πρώτο, δηλ. μια θέση πιο πίσω
από τον πρώτο, τον καλύτερο, τον αξιότερο, τον δυνατότερο, τον
ωριμότερο….και αυτή η σύγκριση προκαλεί «δυσανεξία», δεν
«χωνεύεται» εύκολα.
Και θα μου πει κάποιος « γιατί όλα αυτά;;» γιατί φτάσαμε να
μετριόμαστε και να βγαίνουμε λιγότερες στο μέτρημα. Κι αυτό
συμβαίνει όχι γιατί τσάκισε κάποιες γυναίκες μια σοβαρή χρόνια ή
οξεία νόσος και τις αποτέλειωσε, αλλά το «βαρύ» χέρι του συντρόφου
ή του συζύγου. Γιατί μπορεί να μην χρησιμοποιείται η μπούργκα στις
δυτικές κοινωνίες, αλλά κάποιες γυναίκες μένουν κλειδωμένες στα
σπίτια τους για μέρες ολόκληρες. Γιατί κάποια παιδιά μεγαλώνουν
βλέποντας θύτες να ξεσπούν και θύματα να λυγίζουν….
Η σημερινή, λοιπόν, δεν είναι ημέρα για δώρα, ανθοδέσμες, φρουφρου
και αρώματα, αλλά για συνειδητοποίηση για το τέλμα που
οδηγούμαστε και τις προσπάθειες που πρέπει να καταβάλλει η καθεμία
από εμάς για να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, τα όρια μας,
τις αξίες μας, τους ρόλους και τη θέση μας…..