της Κατερίνας Παναγοπούλου, δημοσιογράφου
Στην αρχή ήταν μία απρόσωπη καταγγελία. «Μία 24χρονη» λέγαμε στο δελτίο. Το θέμα βέβαια άρχισε να συζητιέται περισσότερο όταν έγινε γνωστή η εμπλοκή επώνυμων προσώπων. Αλλοι με πραγματικό ενδιαφέρον για ένα 24χρονο παιδί, άλλοι με λογική κλειδαρότρυπας και – οι συνήθεις – άλλοι εργαλειοποιώντας το για να βρουν αφορμή να καταδικάσουν τους δικούς τους εχθρούς, ταξικούς, μιντιακούς κ.ο.κ. Ωσπου στα μέσα της εβδομάδας η «24χρονη» απέκτησε υπόσταση. Είναι η Γεωργία. Είδαμε το πρόσωπό της. Ακούσαμε τη φωνή της.
«Ηταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και ήθελα να διασκεδάσω» λέει με μία παιδικότητα που έρχεται σε κόντρα με τις σκιές που από την πρώτη ματιά διακρίνεις ότι βαραίνουν το βλέμμα της. Λίγο μετά καταλαβαίνεις. «Δεν ζει η οικογένειά μου, ήταν δύσκολο να γύριζα σε ένα άδειο σπίτι». Η ζωή δεν έπαιξε δίκαια απέναντι στη Γεωργία. Χάνει τον πατέρα της από τροχαίο, έπειτα από έναν χρόνο φεύγει από τη ζωή το αγόρι της και 40 μέρες μετά πεθαίνει η μητέρα της από χρόνια πάθηση στην καρδιά. Την κοιτάς να αφηγείται τη μυθιστορηματικά δραματική ζωή της και τότε αντιλαμβάνεσαι πόσα κρύβει πίσω του το παιδικό «ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς, δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι».
Ανακαλώ στη μνήμη μου τους κακεντρεχείς ψιθύρους. «Η μάνα της θα τη δασκάλεψε να πάει μαζί του επειδή ήταν ο γιος του… για να τον εκβιάσει», «έλα μωρέ, τι ήθελε σε τέτοιο πάρτι;». Το τι συνέβη θα το διερευνήσει η Δικαιοσύνη, αλλά κάποιες πτυχές της ιστορίας υπερβαίνουν το γεγονός αυτό καθεαυτό. Γιατί πάντα σκεφτόμαστε το χειρότερο; Γιατί ενστικτωδώς καταδικάζουμε πάντα τη γυναίκα;
Γιατί σε κάθε ιστορία θεωρούμε ότι επιδίωξη κάθε γυναίκας είναι αποκόμιση οφέλους από την ερωτική συνεύρεση; Η συνέντευξη συνεχίζει να παίζει και τις σκέψεις μου διακόπτει μία αποστροφή του λόγου της. «Στο μεταξύ ο ιατροδικαστής δεν με έβλεπε, πέρασαν τρεις μέρες μέχρι να με εξετάσει και αυτές τις τρεις μέρες δεν έπρεπε να πλυθώ, δεν μπορούσα να βγάλω αυτή τη βρωμιά από πάνω μου».
Κάνεις εικόνες. Θες να αναζητήσεις τον υπεύθυνο για αυτήν την κτηνώδη αντιμετώπιση, αναρωτιέσαι σε ποιο ευνομούμενο κράτος μπορεί να συμβαίνουν αυτά, θέλοντας και μη αναρωτιέσαι μήπως υπήρξε δόλος. «Στο τμήμα ήμουν μόνη. Ο δικηγόρος τους, μου επιτέθηκε. Οι αστυνομικοί τον έβγαλαν από την αίθουσα γιατί προσπαθούσε να με κάνει να κάνω πίσω, ότι ξέρει πράγματα και δεν είναι όπως τα λέω».
Εκφοβισμός, victim blaming, ψυχολογικό bullying σε ένα κορίτσι 24 ετών. Ενστικτωδώς μπαίνεις στη θέση της. Σκέφτεσαι πως θα μπορούσε να συμβεί σε εσένα, σε μία φίλη σου. Ερχονται στο μυαλό μου όσα διάβαζα λίγες μέρες πριν. Hashtag, οργή και οι συνήθεις κατηγορίες για τα ΜΜΕ: «το θάβουν το θέμα» αποφαίνονταν με συνωμοσιολογική βεβαιότητα, τη στιγμή που προβάλλαμε ρεπορτάζ ήδη από το Σάββατο. Πάλι συζητήσεις εκτός θέματος, πάλι εργαλειοποίηση μιας τραγικής ιστορίας από κάποιους που αγωνιούν να βάλουν στο κάδρο τούς δικούς τους εχθρούς, πάλι ελάχιστοι αγγίζουν τη ρίζα του κακού.
Η Γεωργία είναι ένα κορίτσι 24 ετών. Και ήθελε «να πάει να διασκεδάσει παραμονή Πρωτοχρονιάς». Και θα πρέπει ως κοινωνία να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μπορεί η Γεωργία να διασκεδάζει κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς.
