Η παραίτηση της πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας
Τζασίντα Αρντερν, απασχόλησε ευρέως την παγκόσμια
κοινότητα, αλλά και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά.
Δεν θα σταθώ στα όποια πικρόχολα σχολιάστηκαν και τα
οποία κατά την προσωπική μου εκτίμηση πηγάζουν από
ανθρώπους που αρέσκονται στο να γράφουν σενάρια και δη
αρνητικά αλλά, στην απλή δήλωσή της ότι δεν έχει πλέον
κάτι άλλο να προσφέρει στη χώρα της. «Αρκετά. Ως εδώ
ήταν» ανέφερε η 42χρονη πρωθυπουργός που είχε τη
γενναιότητα να σηκωθεί από μία ισχυρή καρέκλα εξουσίας
και να επιλέξει μία απλή φυσιολογική ζωή εστιασμένη στο
παιδί της και στην οικογένειά της.
Το πολιτικό σύστημα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε όλο
τον κόσμο δεν μας έχει συνηθίσει τέτοιες επιλογές γι’ αυτό
και η γυναίκα αυτή αποτελεί αντικείμενο συζήτησης σε όλα
τα πηγαδάκι. Θα έλεγα ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Εκλεγμένοι και αξιωματούχοι που έχουν εξαντλήσει τα όριά
τους και αποδεδειγμένα δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στις
θέσεις που υπηρετούν συνεχίζουν να παραμένουν
γαντζωμένοι στην καρέκλα τους αρνούμενοι να την
παραδώσουν.
Επομένως δικαιολογημένος ο παγκόσμιος θαυμασμός στην
παραιτηθείσα πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας. Βέβαια το
καλό θα είναι να μην αποτελεί απλώς αντικείμενο συζήτησης
αλλά να πάρουμε και το σωστό μήνυμα.
Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και προτέρημα να γνωρίζει ο
καθένας μας πότε πρέπει να σηκώνεται από την καρέκλα που
κατέχει και να κλείνει ένα κεφάλαιο. Πολύ περισσότερο δε να
προχωράει ένα βήμα πιο πέρα από την απλή διαπίστωση,
στην αποχώρηση. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα
ηλικιακά όρια και τα χρόνια θητείας. Πρωτίστως έχει να κάνει
με τις δυνατότητες και με το τι μπορεί κανείς να προσφέρει.
Αυτά είναι που πρέπει να μπαίνουν στη ζυγαριά πριν ληφθεί η απόφαση. Τι πρέπει,
τι μπορώ να κάνω, έχω τις δυνατότητες και τις
προϋποθέσεις; Αυτά είναι τα ερωτήματα στα οποία πρέπει να
απαντάει το ζύγισμα μιας απόφασης.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι διευθύντρια ΕΣΥ ακτινολογίας
στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και δρ. της
Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
