Πότε ήταν που ήσουν τόσο δα μικρό παιδάκι κι έτρεχες στα χωράφια και στις γειτονιές;
Που έπεφτες, χτυπούσες και ξανασηκωνόσουν κι έβαζες τα γέλια;
Αδερφέ μου σήμερα παίχτηκε η τελευταία πράξη της δικής σου ιστορίας, της δικής σου ιστορίας που δεν έμελλε να έχει μεγάλη διάρκεια. Άδικο το φευγιό σου αδερφέ μου, άδικο, παράλογο, πικρό και σύντομο.
Πάντα με το χαμόγελο, δοτικός, κοινωνικός, δυνατός, προστατευτικός, εργατικός, αισιόδοξος, γνήσιο αρσενικό, μα πάνω απ όλα Άνθρωπος.
9 μήνες πάλεψες γενναία, παλικαρίσια.
9 μήνες έδωσες την δική σου μάχη και δεν το έβαλες ποτέ κάτω.
9 μήνες κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό έδινες την δική σου άνιση μάχη.
Δεν τα κατάφερες να βγεις νικητής, όχι γιατί δεν πάλεψες , όχι γιατί δείλιασες, όχι γιατί φοβήθηκες όχι γιατί τα παράτησες, εσύ δεν είσαι απ αυτούς που τα παρατάνε, απλά κέρδισε ο πιο ισχυρός που έπαιζε από πλεονεκτική θέση.
Είμαι υπερήφανος για σένα μικρέ, δεν το έβαλες στα πόδια, δεν λιγοψύχησες μέχρι τέλους, στάθηκες παλικάρι.
Έφυγες μα πάντα θα υπάρχεις μέσα μου Γιάννο μου, έφυγες κι έμεινα πίσω για να κάνω πράξη όλα όσα ήθελες.
Δύσκολο το αντίο αδερφέ, με ξεπερνάει.
Ο πόνος της φυγής σου τόσο μοναδικός και σπάνιος, όσο ήσουν κι εσύ
Αυτό μου χόρευες «γιατί είμαστε μικρασιάτες» μου έλεγες
Μεμέτη μου, μεμέτη μου αμάν, αμάν
με σε περνώ το ντέρτι μου
που πας Μεμέτη μου που πας αμάν, αμάν
και μένα που με παρατάς
Που πας Μεμέτη και Μαριώ, αμάν, αμάν
βιολιά βαρούν και πα να ιδώ
είμαι Μεμέτης σεβνταλής αμάν, αμάν
μάγκας στην τρίχα μερακλής
καλό ταξίδι Γιάννο μου
καλή αντάμωση αδερφέ μου