Οι τεράστιες ελλείψεις στον χώρο της εκπαίδευσης είναι δεδομένες και θα ήταν λάθος να επιδιωχθεί η διαχείριση τους με την κλασική μέθοδο της πεθεράς, να κρύβουμε,δηλαδή, κάτω από το χαλί την βρωμιά για να μην φαίνεται!
Οι πολυπόθητοι διορισμοί αναπληρωτών ήταν αναμενόμενο πως σε καμιά περίπτωση δεν θα κάλυπταν τις ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό.
Κανείς δεν θα απαγγείλει κατηγορίες στην σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας που φρόντισε να στείλει πρώτα δασκάλους σε σχολεία που παρέμεναν κλειστά. Ενώ θα έπρεπε να είχαν μετατραπεί σε κυψέλες γνώσης και δημιουργίας.
Ένα πάντως είναι βέβαιο πως το σύστημα που ακολουθήθηκε για χρόνια αποδείχθηκε ελλειμματικό.
Δεν προάγει ούτε την παιδεία , ούτε την εκπαιδευτική διαδικασία και διατηρεί σε καθεστώς ιδιότυπης ομηρείας χιλιάδες δασκάλους.
Είναι αδιανόητο να φθάνει η ώρα για το «πρώτο κουδούνι» και τότε να δίδεται το σύνθημα της έναρξης για την κάλυψη κενών, με χιλιάδες μαθητές να αγωνιούν εάν θα έχουν το δάσκαλό τους , ή θα βρουν κενό το έδρανο…
Επιτέλους επιβάλλεται να υπάρξουν ανατροπές και ρήξεις.
Η τωρινή ηγεσία έχει μπροστά της την πρόκληση: Να βάλει τάξη σε αναρχία δεκαετιών.
Μπορεί αλήθεια να διαμαρτυρόμαστε για τους εκπαιδευτικούς που δεν καλύπτουν τις ανάγκες μάθησης και να συμβιβαζόμαστε με τις στρατιές αποσπασμένων δασκάλων, νηπιαγωγών, καθηγητών σε βουλευτικά γραφεία και διευθύνσεις εκπαίδευσης;
Αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τις καθεστωτικές λογικές που έχουν διαβρώσει και αυτό τον χώρο, τα ίδια θα λέμε και θα κουβεντιάζουμε και του χρόνου.
Γιατί άλλο είναι η καφενειακή κουβέντα για να περνά η ώρα και άλλο η συζήτηση ουσίας για την επίλυση ζητημάτων , που ταλαιπωρούν αναίτια τη νεολαία…