Του Διονύση Ζακυνθινού
Άτιμο πράγμα η πολιτική επικοινωνία. Κι εδώ που τα λέμε, στην πραγματικότητα, δεν σπουδάζεται το αντικείμενο. Ή το έχεις ή δεν το έχεις.
Να, για παράδειγμα, ο Κώστας Λαλιώτης το πάλαι ποτέ «θείο βρέφος» του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε σπούδασε πολιτική επικοινωνία. Ωστόσο, κατά γενική ομολογία, ήταν ένας killer της επικοινωνίας.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το κοριτσάκι που υποσχόταν το 1985 «ακόμη καλύτερες μέρες» και το είδαμε ολοζώντανο και στην εξέδρα της τελευταίας προεκλογικής συγκέντρωσης του συχωρεμένου Ανδρέα σε ένα τρικ που έμεινε στην ιστορία;
Και ποιος μπορεί να λησμονήσει την εικόνα του άλλου μακαρίτη, του Έβερτ, να φωνάζει «Καρδίτσα Καρδίτσα»; Κι αυτό έργο Λαλιώτη, που συνέλαβε την εικόνα που θα αποδημούσε τον τότε πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, μέσα από την επανάληψή της.
Οι σκέψεις αυτές μου ήρθαν στο μυαλό βλέποντας το πρώτο σποτ της Νέας Δημοκρατίας. Οι πιτσιρικάδες παίζουν μπάλα και ο κουστουμαρισμένος Σαμαράς με την κουστωδία του (!) πέφτει πάνω τους και τους αρχίζει το κήρυγμα περί των δυσκολιών της ζωής, λέγοντας σε έναν από την παρέα, τον…. Νικόλα, ότι φτιάχνει το γήπεδο (όχι της ΑΕΚ, αλλά της νέας Ελλάδας) , ενώ στο τέλος τον προτρέπει : «Πες το στον πατέρα σου»….
Δεν ξέρω ποιος «φωστήρας» βρίσκεται πίσω από τη σαχλαμάρα αυτή, διότι περί σαχλαμάρας πρόκειται, που δεν αντέχει σε καμία κριτική από πολλές απόψεις.
Από καθαρά επικοινωνιακή άποψη, και με βάση τα μηνύματα που θέλει να περάσει η Νέα Δημοκρατία, ένα εύστοχο σποτ κατά τη γνώμη μου θα απεικόνιζε τον Σαμαρά να παίζει μπάλα με τα πιτσιρίκια (όχι φυσικά με κοστούμι και γραβάτα), να πέφτει κάτω από κάποιο μαρκάρισμα, και να ξανασηκώνεται φωνάζοντας στα παιδιά – συμπαίκτες του: «Πάμε γερά»!
Έτσι θα περνούσε συμβολικά το μήνυμα ότι η Ελλάδα μετά την πτώση της ξανασηκώνεται ή τουλάχιστον προσπαθεί να ξανασηκωθεί και να σταθεί πάλι όρθια στα πόδια της.
Και αν το πρώτο σποτ της Νέας Δημοκρατίας είναι (πάντα κατά τη γνώμη μου) για γέλια, το πρώτο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ το βρίσκω πολύ τετριμμένο. Χωρίς καμία φαντασία, χωρίς κανένα ευρηματικό σενάριο.
Στο πέρασμα των χρόνων, το έχουμε δει αρκετές φορές σε διάφορες παραλλαγές. Μετά το σκοτάδι έρχεται το φως, μετά τη νύχτα ξημερώνει μια νέα μέρα.
Κόντρα σ’ αυτά, μου αρέσει πραγματικά το σποτ των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», με τον Καμμένο και το παιδάκι που παίζει με το τρενάκι.
Εάν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι (και) στο σποτ αυτό βλέπουμε την πεπατημένη της χρησιμοποίησης των παιδιών ως σημείο συναισθηματικής αναφοράς, μιλάμε για μια πραγματικά πρωτότυπη ιδέα και σύλληψη.
Τώρα, το κατά πόσο θα βοηθήσει αυτό το σποτ την τιτάνια προσπάθεια των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» να ξαναμπούν στη Βουλή, αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση, η οποία εν μέρει απομυθοποιεί και το μέγεθος της δύναμης της πολιτικής προπαγάνδας.