ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ
Δεν αισθάνομαι αρμόδιος να μιλήσω για τη διαφορά μεταξύ γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Επίσης δεν αισθάνομαι αρμόδιος να μιλήσω για τους «πολέμους της μνήμης» καθώς και για τους απογόνους των θυμάτων που ανεμίζουν αδιάκοπα τους προγόνους τους.
Καταλαβαίνω όμως ότι τα έθνη-κράτη αναδείχθηκαν μέσα από αιματηρές διαδικασίες εθνοκάθαρσης και στις διαδικασίες αυτές δεν υπάρχει «πολύ» και «λίγο».
Κι ούτε μου αρέσει ένας υπουργός, όπως ο Ν. Φίλης, που ενώ διευθύνει ένα ιδιαίτερα προβληματικό υπουργείο αντί για να εργάζεται για τα του οίκου του, ξεσηκώνει ντόρο για το αν ήταν ή δεν ήταν γενοκτονία η Ποντιακή τραγωδία.
Αλλά εξίσου δεν μου αρέσει και ο πολιτικός θόρυβος που ξεσηκώθηκε εναντίον του Φίλη, κυρίως από τους πολιτικούς του αντιπάλους που ελάχιστα νοιάζονται για τους Πόντιους, τους Αρμένιους και για την ιστορική ακρίβεια και αμεροληψία.
Τι σημαίνει αυτή η ιστορία: Ακόμα ένα φλύαρο υπουργό που νομίζει ότι μπορεί να ανακινήσει μείζονα ζητήματα στα δύο λεπτά του τηλεοπτικού χρόνου που τέθηκαν στη διάθεσή του. Ακόμα μια φορά, την αδυναμία να μιλήσουμε στα σοβαρά. Αν και νομίζω ότι σοβαρές κουβέντες με υπουργό/πολιτικό και μάλιστα από την τηλεόραση είναι αδύνατο να γίνουν.