ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ
«Πρώτα ο τίτλος και μετά το κείμενο».
Μία από τις πρώτες συμβουλές που μας έδωσε ο Χρίστος Χριστόπουλος. Και αναμφίβολα δεν την αγνοώ σήμερα που, χωρίς βερμπαλισμούς και ανέξοδα λόγια όπως θα ήθελε, τον αποχαιρετώ
Χρίστος Χριστόπουλος: Ο άνθρωπος που μαζί με τον Σπύρο Δούκα σημάδεψαν με άπειρα θετικά πρόσημα την επαγγελματική μου πορεία.
Δεν ήταν μόνον εκδότης ο κύριος Χρίστος. Ήταν ένας εξαιρετικός Άνθρωπος, ένας γνήσιος Δημοκράτης. Ήξερε πολλά, αλλά ήθελε να μαθαίνει τα πάντα.
Είχε το προσόν να γνωρίζει την αληλλοεπίδραση της συμβουλής με την γνώση του συνομιλητή του και να μοιράζεται εμπειρίες . Ήξερε να επιβάλλεται αλλά και να «δίνει χώρους».
Δίκαιος, πεισματάρης, δυνατός, συμπαραστάτης μα πάνω απ’ όλα ταπεινός.
Άριστος οικογενειάρχης, αλλά και μοναχικός οδοιπόρος όπου χρειαζόταν. Ευγενής αλλά και μποεμ.
Σκληρός αλλά και ευσυγκίνητος.
Και ολόκληρη η ζωή του στριφογύριζε σαν δίνη γύρω από την «Γνώμη». Την εφημερίδα, που ήταν το τέταρτο παιδί του.
«Βάζω φρένο» γιατί ποτέ δεν του άρεσαν τα μεγάλα κείμενα. «Τίτλος, φωτογραφία και λεζάντα είναι το ρεπορτάζ» έλεγε πριν σου δώσει μία από τις άπειρες έγκυρες πληροφορίες που του μετέδιδε τo πολυπληθές ακροατήριό του. Γιατί ο Χρίστος Χριστόπουλος είχε βασίσει την εκδοτική-δημοσιογραφική του επιτυχία στην αμεσότητα της επαφής ακόμη και με τον πιο απόμακρο αναγνώστη του.
Σήμερα λοιπόν δεν θα ακολουθήσω πιστά τη συμβουλή του. Μεσοβέζικα (σιγά μην δεν το κατάλαβε) αποφάσισα να μην βγάλω πρώτα τον τίτλο, αλλά καταλήγοντας:
«Τίτλοι τέλους αλλά και αρχής» λοιπόν κύριε Χρίστο. Γιατί το βιολογικό τέλος και η ανθρώπινη απώλεια τσακίζουν, αλλά οι παρακαταθήκες δημιουργούν νέες αφετηρίες για τις οποίες είχες έγκαιρα φροντίσει. Το πόστο σου μένει κενό, αλλά θα υπάρχεις πάντα στον ημιόροφο της Γεροκωστοπούλου. Κι εκεί δίπλα, ο Γιάννης, αλλά και όλοι οι συνεργάτες σου είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσουν σαν να ην έφυγες ποτέ. Γιατί άνθρωποι με τα δικά σου χαρίσματα και την δική σου αύρα δεν «φεύγουν» όταν σταματά η καρδιά, αλλά σε πείσμα της φύσης υπάρχουν για να μας θυμίζουν ότι μόνο ο διαβήτης και το χαρτί μπορούν να κλείσούν έναν κύκλο.