Μα ναι!!! Αυτό είναι!!!
Αυτό πιστεύει καθένας που νομίζει ότι αυτή η “μαγκιά” μπορεί να τον αναδείξει και να αποδείξει σε όλους τους άλλους το πόσο ικανός είναι…
Στο πέρασμά του, όλοι οι φίλοι…. τον χειροκροτούν, τον επευφημούν, τον θαυμάζουν… τον χτυπάνε στην πλάτη και τον ενθαρρύνουν να περάσει και πέρα από τα όρια του. Ίσως γιατί σε αυτόν βρίσκουν τον τρόπο να απολαύσουν αυτό που φοβούνται οι ίδιοι να κάνουν – γιατί ίσως γνωρίζουν το πόσο επικίνδυνο είναι- .
Όμως, σε όλη αυτή την ξέφρενη πορεία υπάρχει και το σημείο μηδέν όπου τελικά ο υπερφίαλος αναβάτης κείτεται κάτω ανήμπορος κι απροστάτευτος… Τα φώτα, τα χειροκροτήματα, τα χαμόγελα σταματούν… οι φίλοι σαστισμένοι απλά παρακολουθούν και αδύναμοι κι αυτοί δεν μπορούν να του προσφέρουν τίποτα άλλο παρά την συμπάθειά τους…
Εκείνη τη στιγμή ο άτυχος αναβάτης βλέπει ότι δίπλα του στέκεται εκείνος ο σκοτεινός τύπος, ικανοποιημένος, αφού για μια φορά ακόμα φαίνεται ότι το σχέδιό του θα έχει επιτυχία, και έτοιμος να του πάρει ότι πολύτιμο έχει… τη ζωή του…
Από εκείνη τη στιγμή όμως ξεκινά ένας άλλος αγώνας και μια άλλη αγωνία… Από τη στιγμή εκείνη βρίσκονται κοντά του οι άνθρωποι που τον πονούν και τον νοιάζονται, οι άνθρωποι που τον αγαπούν και τον θαυμάζουν για αυτό που είναι… οι άνθρωποι που θέλουν να τον βλέπουν να προοδεύει και να γίνεται ουσιαστικά δημιουργικός και ωφέλιμος για τον κόσμο στον οποίο ζει… αυτοί οι άνθρωποι τον περιβάλλουν με αγάπη και κατανόηση… τον συμπαθούν από καρδιάς και τον βοηθούν να σταθεί στα πόδια του και πάλι… φτάνει κι εκείνος να καταλάβει τι έφταιξε.
Γιατί, αν τελικά το μόνο που επιθυμεί και περιμένει είναι ένα δυναμικό “come back” εκεί απ΄ όπου ξεκίνησε αυτή η οδυνηρή περιπέτειά του… τότε ας σκεφτεί αυτό, ότι…. «Το μεγάλο μυστικό του βλάκα είναι ότι δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ!!!….Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός….»… και αθεράπευτα μοιραίος! Καλημέρα!