ΒΙΚΥ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΆΦΟΣ
… Σηκώθηκα εκείνο το πρωί με ελάχιστο ύπνο…Θυμάμαι ακόμη το άρωμα της μπλούζας που είχε κρεμάσει η μαμά μου στο δωμάτιό μου. Ήρθε αθόρυβα την ώρα που έπλενα τα δόντια μου και με καλημέρισε με τα μάτια της. Δε μου μίλησε…Σπάει τη σιωπή μια μουρμούρα…”Θέλεις να έρθω μαζί σου;”. “Όχι μαμά, τα είπαμε αυτά”. Βλέπετε είχε μάθει απέξω την Ιστορία. Τόσες φορές της την είχα πει!!! Έφυγα μόνη μου με πόδια τρεμάμενα. Έφτασα στο 7ο Λύκειο, βλέποντας γονείς να “κρέμονται” από τα κάγκελα… Ασυναίσθητα γυρίζω πίσω το κεφάλι μου… Την είδα μακριά, στη γωνία, στα Ψηλά Αλώνια. Κοίταζε κι εγώ … το ένιωσα. Κάθε φορά, τέτοια μέρα, το στομάχι μου σφίγγεται και αισθάνομαι ότι πρέπει να κοιτάξω πίσω, σ εκείνη τη γωνία που με περίμενε ο δεύτερος εαυτός μου… Λίγο μετά την επιτυχία, καταλάβαμε ότι το κεφάλι πρέπει να κοιτάζει μόνο μπροστά και ψηλά… Όλα αρχίζουν σήμερα και για εσάς, μα τίποτα δεν τελειώνει, να το ξέρετε! Θα νιώσετε πολλές φορές, να παλεύετε και να αγωνίζεστε για την εξέλιξη του εαυτού σας. Οι Πανελλήνιες, απλά, είναι το πρώτο σκαλοπάτι. Σας εύχομαι καλή επιτυχία και η σκάλα που ξεκινάτε να “ανεβαίνετε” να σας “ζαλίζει” από τις όμορφες στιγμές!