Εορτασμός Αγίου Ανδρέα. Στην Πάτρα. Ένα ιδιαίτερο κράμα θρησκευτικότητας, πίστης και παράδοσης. Μία πίστη που δεν εγκαταλείπει. Μία παράδοση που θέλει όλους τους Πατρινούς να βιώνουν κάθε χρόνο την λιτανεία. Παρόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ένας Θεσμός. Παρόντες και οι πολιτικοί. Παρουσίες που διαισθάνθηκα πως άφησαν παγερά αδιάφορο τον κόσμο που είχε κατακλύσει την Πόλη για να ζήσει την περιφορά. Γεγονός σημαντικό για τέτοιες στιγμές στην Περιφέρεια της χώρας γενικά. Οικογένειες, ντυμένοι όλοι με τα γιορτινά τους παρακολουθούν με κατάνυξη αλλά και απορία βλέποντας τους πολιτικούς –εμάς δηλαδή- να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο για το ποιος θα έχει την καλύτερη θέση. Μία «κόντρα» που ξεκινάει από την δοξολογία της Μητρόπολης.
Ακολουθώντας το ιερό λείψανο κοιτώ δεξιά-αριστερά προσπαθώντας να διαβάσω τις εκφράσεις όσων τα βλέμματα διασταυρώνονται με το δικό μου. Κάποιοι ηλικιωμένοι με όσοι δύναμη φωνής είχαν απευθύνθηκαν στον Πρόεδρο. «Κάντε κάτι». «Βάλτε τους μυαλό». Αλλιώς μόνον βουβαμάρα. Παρακολουθούν την λιτανεία βυθισμένοι στην δική τους σκέψη. Παρακολουθούν όμως συνάμα και τους πολιτικούς να ακολουθούν την πομπή άλλοι για να τιμήσουν. Άλλοι για να τους δουν. Είναι αυτοί ακριβώς που «ξέχασαν» να έλθουν στην εκκλησιά την ώρα της δοξολογίας, ή ήλθαν τελευταία στιγμή για να «φανούν», να χαιρετίσουν επιδεικτικά, να βρεθούν στην πρώτη σειρά για μία «καλή» φωτογραφία.
Πίσω από την κινητικότητα του «θεαθήναι», η εκκλησία γεμάτη από πιστούς που παρακολουθούν την λειτουργία. Δύο διαφορετικές εικόνες στον ίδιο χώρο. Δύο διαφορετικές οπτικές ενός γεγονότος που γεννά αντικρουόμενα συναισθήματα. Ο πολίτης όμως δεν θέλει το πολιτικό περιπατητή στους δρόμους για το θεαθήναι. Δεν θέλει τον πολιτικό του κυνηγό της στιγμιαίας επίφασης της παρουσίας. Τον θέλει δίπλα του ψυχή τε και σώματι. Δεν τον καλύπτει η στιγμιαία –εν είδη κουτσομπολίστικου περιστατικού –παρουσία απαθανατισμένη από ένα φακό και μετά επιστροφή στα της «Πρωτεύουσας». Ειδικά στον Νομό μας τον οποίο τελικά ελάχιστοι βοήθησαν.
Ίσως, αν δεν βιώναμε το βαθύτερο σημείο της κρίσης και της γενικότερης κατάπτωσης, όλα αυτά να μας άφηνα ανεπηρέαστους. Όπως άλλωστε κάθε χρόνο μέχρι σήμερα. Ήταν η πρώτη φόρα που παραβρέθηκα. Δεν το είχα κάνει μέχρι σήμερα γιατί η πίστη μου –όπως την βιώνω – διαμορφώνεται «αθόρυβα» και προσωπικά. Ένα προσκύνημα. Μία προσευχή αρκούν. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που προβληματίσθηκα. Μου φάνηκε πολύ προσποιητή ή όλη παρουσία μίας πολιτικής επίφασης σε μία θρησκευτική τελετή. Θα ήθελα απλά την πομπή με τους ιερείς, το άγιο λείψανο, τον Πρόεδρο και τους οικοδεσπότες της Πόλης και της Περιφέρειας. Όλοι εμείς οι άλλοι ίσως έπρεπε διακριτικά να απέχουμε δείχνοντας πως για να βρεθούμε πάλι σε αυτή την θέση πρέπει πρώτα το πολιτικό σύστημα να προσφέρει και να πιστέψει ειλικρινά για να το εμπιστευθούν οι πολίτες.