ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΡΟΥΠΑ
Αποτελεί οξύμωρο την ίδια περίοδο που διοργανώνεται συνέδριο στην Πάτρα με θέμα την ανάπτυξη, οι παραλίες της Αιγιάλειας μέχρι την Καλογριά να έχουν πλημμυρίσει από τσούχτρες την περίοδο που φαίνεται κάτι να κινείται από πλευράς τουρισμού.
Χωρίς καμία τάση βαθυστόχαστων αναλύσεων, η αντίθεση της σημειολογίας των δύο αυτών γεγονότων είναι χαρακτηριστική του πόσο εύκολο είναι να οργανώνονται ανούσια κατά την άποψή μου συνέδρια κυβερνητικής και όχι μόνον «γκλαμουριάς» σε μία από τις φτωχότερες περιφέρειες της χώρας για ένα θέμα όπως η ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή που κοινή διαπίστωση αποτελεί το γεγονός πως κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει κατορθώσει να αναδείξει για την περιοχή μας παρά ελάχιστα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των καιρών και της κρίσης.
Τσούχτρες και τουρισμός λοιπόν είναι δυστυχώς το φετινό αφήγημα της ευρύτερης περιοχής μας καθώς οι πληροφορίες κάνουν λόγο για σειρά ακυρώσεων σε πολλά ξενοδοχεία εξαιτίας του «φαινομένου». Γιατί όμως έπρεπε να φθάσουμε στην αντιαναπτυξιακή αυτή συνύπαρξη όταν κανονικά τα δύο αυτά δεδομένα θα έπρεπε να αποτελούν την προέκταση συμπληρωματικών ενεργειών; Η αλιεία σίγουρα αποτελεί τροφοδότη της οικονομίας. Ειδικά όταν γίνεται συντονισμένα και προγραμματισμένα.
Άραγε, τόσα χρόνια ποιος ασκούσε έλεγχο ώστε να αποφευχθεί η υπεραλίευση; Μία υπεραλίευση που προξένησε την πλημύρα από τσούχτρες και τον προβληματισμό πολλών που θα επέλεγαν την περιοχή μας για τις διακοπές τους.
Προφανώς η σημειολογία της…τσούχτρας κάτω από την σημερινή συγκυρία θα μπορούσε να παραπέμψει σε πολύ ευρύτερους παραλληλισμούς καθώς η οικονομική και πολιτική καθημερινότητά μας έχει εξοικειωθεί δεκαετίες τώρα με κάθε μορφής πόνο αλλά …γιατριά δεν βρίσκεται. Όπως λοιπόν απαθώς παρακολουθούσαμε τα πάντα γύρω μας να εκτυλίσσονται υπό καθεστώς γενικότερης ύπνωσης, έτσι και σήμερα όσοι περιμένουν να αναπτυχθούν από τον τουρισμό ή ακόμα και να δροσισθούν από τους καύσωνες ζουν μία επιπλέον ύπνωση περιμένοντας μήπως κάποιος «απομηχανής» θεός, κάποιο ρεύμα ή κάποιο κύμα να πάρει μακριά και αυτό το πρόβλημα. Οι δε αρμόδιοι αρκούνται σε « ψωμί και θεάματα». Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή όμως, ας θυμηθούμε πως το τέλος της Ρωμαίικής Αυτοκρατορίας ήλθε όταν η κεντρική διοίκηση κατέφυγε στο “panem et circences”
Για μία περιοχή σαν την Αχαΐα –ξεχασμένη μάλλον – που μάχεται να αναδειχθεί με δικές της δυνάμεις τον τουριστικό πλούτο η ανάπτυξη για όσους πρέπει να την στηρίξουν απαιτεί γνώση και κυρίως ΟΡΑΜΑ εκτός τετριμμένων διατυπώσεων. Δεν αρκούν συνέδρια και συναθροίσεις…φωτογράφων για να γυρίσουμε σελίδα. Το κατ΄επίφαση νέο ούτε έχει πάντα την γνώση, ούτε βέβαια το όραμα. Αντί λοιπόν να χορηγείται η πρόσκληση σε Συνέδρια καλόν θα είναι η χορηγίες να δίνονται για την υλοποίηση των εισηγήσεων. Για να μην εξαφανισθούν οι χορηγοί.
