Για την ώρα δεν είναι τελείως ευδιάκριτο εάν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα πάει μέχρι τέλους σε σύγκρουση με τους εταίρους – δανειστές μας ή εάν θα κάνει πίσω την τελευταία στιγμή, μετά και την πρόσκρουση της στο «τείχος» του Βερολίνου.
Εκείνο, ωστόσο, που είναι απολύτως βέβαιο είναι ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι μόνη της μέσα στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν ακούει καμία φωνή συμπαράστασης, από πουθενά.
Ακόμη και οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, με πρώτες και καλύτερες την Πορτογαλία και την Ισπανία, μας «άδειασαν» μεγαλοπρεπώς, ενώ τα μηνύματα που φθάνουν από παντού στην Αθήνα καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή: σεβασμός των ευρωπαϊκών κανόνων και τήρηση των συμφωνηθέντων.
Πρόκειται για μια στάση εκ μέρους τους φυσιολογική, από τη στιγμή που κάθε χώρα έχει τις δικές της προτεραιότητες και τα δικά της συμφέροντα, που δεν συμβαδίζουν, δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τα δικά μας.
Μέσα σ’ αυτό το αρνητικό κλίμα, είναι προφανές ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να «διεθνοποιήσει» το ελληνικό πρόβλημα και να το εντάξει στο κάδρο του ευρύτερου ευρωπαϊκού πλαισίου, πέφτει στο κενό.
Ως εκ τούτου, το πιο ανησυχητικό δεν είναι ότι πήραμε, και παίρνουμε, (τα αναμενόμενα) αρνητικά μηνύματα από τη Γερμανία κατά πρώτο λόγο και τη Γαλλία κατά δεύτερο, αλλά ότι είμαστε απομονωμένοι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κανένα απολύτως στήριγμα.
Αυτή είναι η δυσμενής πραγματικότητα, η οποία γίνεται ακόμη πιο σκληρή μετά την επιθετική κίνηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να σταματήσει να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, καλό θα ήταν να κάνουν στην κυβέρνηση δεύτερες σκέψεις και να επιλέξουν το δρόμο του ρεαλισμού, επιδιώκοντας το συντομότερο δυνατό έναν έντιμο, έστω και επώδυνο συμβιβασμό, που θα είναι προτιμότερος από την απόλυτη καταστροφή της χρεοκοπίας, που κανένας δεν θα ήθελε πραγματικά να ζήσει.
Εκτός πια εάν για κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό, αλλά και εσωκομματικό, κόστος μιας «κωλοτούμπας» μετράει περισσότερο από τη χώρα αυτή καθαυτή.
ΣΣ: Σχόλια, άρθρα και αναλύσεις του Διονύση Ζακυνθινού στο blog: zakpatras.wordpress