«Η πρόσφατη μάχη που δώσαμε όλοι μας για να ανακτήσουμε τη λαϊκή κυριαρχία και την ανεξαρτησία στην πατρίδα μας στέφθηκε από μια καθαρή νίκη. Ένας άλλος αξιοπρεπής δρόμος ανοίγει για τη χώρα και για τους λαούς της Ευρώπης που μας παρακολουθούν με αγωνία τα τελευταία χρόνια. Η κυβέρνηση που προέκυψε είναι για όλο το λαό και έχει την υποχρέωση να υλοποιήσει άμεσα τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το πρόγραμμά της. Ο δρόμος άνοιξε, ο δρόμος χαράζεται. Καμιά δύναμη δε μπορεί να εμποδίσει έναν αποφασισμένο λαό να το διαβεί.»
Η αισιοδοξία που αποπνέει αυτό τον απολογισμό, δεν ήταν αναιτιολόγητη. Στηριζόταν στο πολιτικό γεγονός της ταύτισης ενός μεγάλου κομματιού του λαού μας με μια επιλογή δύσκολη και πρωτόγνωρη. Κάτι που επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες μετά στις πλατείες και την ευρεία αποδοχή κατά την «διαπραγμάτευση» τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου.
Ακόμα και μετά από έξι μήνες παλινωδιών και αμφιλεγόμενων επιλογών από τη μεριά της κυβέρνησης, της ηγεσίας και όλου του ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 ανανέωνε με εμβληματικά ποσοστά την επιλογή του κόσμου «να πάει αλλιώς», να υπερασπιστεί την επιλογή του, να υποστεί θυσίες -γιατί τό ‘ξερε ότι θα έχει τέτοιες- για να ξημερώσει μια άλλη μέρα χωρίς επιτροπεία, με ανανεωμένη την ελπίδα.
Η υποταγή στους εκβιασμούς είναι καταστροφική. Ιδίως γιατί αυτή έγινε από μια κυβέρνηση που επαγγέλονταν την ανυπακοή στους μονόδρομους, στο “there is no alternative” που μας κληρονόμησε η κα Θάτσερ. Κι είναι διπλά καταστροφική γιατί αγνοήθηκε η ετοιμότητα του κόσμου να αποκρούσει τους εκβιασμούς, άρα αγνοήθηκε η ελπίδα, το ζητούμενο και επιδιωκόμενο μιας πενταετίας μνημονίων και καταστροφής.
Κι αυτή είναι η μεγάλη ζημιά. Παρεπόμενα είναι τα μέτρα που έρχονται και θα σημάνουν μια ανείπωτη βουτιά στην ασφυξία, σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, οικονομικό, εθνικό, κοινωνικό, ψυχολογικό για τον καθένα και την καθεμιά. Γιατί, ακόμα κι αν στηρίζεις την κυβέρνηση μετά από αυτά, όταν δε γίνεται από ιδιοτέλεια γίνεται με παθητικότητα, με αναμονή, με ανάθεση… Χωρίς να ελπίζεις αλλά να «αναμένεις κάποιο θάμα» με όλη τη μεταφυσική του έννοια. Μέχρι, βέβαια να έρθει ο λογαριασμός στον καθένα/καθεμιά ξεχωριστά, μαζί με την απελπισία.
Το ερώτημα είναι: πως θα ξεφύγουμε από αυτή τη μέγγενη; Γιατί σε μέγγενη βρισκόμαστε σαν κοινωνία. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ελλείπουν οι «ευκολίες» της προηγούμενης περιόδου. Ό,τι θα πάρουμε τις εκλογές, θα κυβερνήσουμε, θα έλθει η αλλαγή κοκ. Η γραμμική εξέλιξη δεν ταιριάζει στη φάση αυτής της τάξης πραγμάτων. Ποτέ δεν ταίριαζε άλλωστε στην ιστορία όλη. Σήμερα μάλιστα που διαλύθηκε η τελευταία «σταθερά», η Κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστερά, η κατάσταση θα περιπλακεί.
Σε εκείνο το σημείωμα έκλεινα ως εξής: «Ο αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια θα νικήσει». Έτσι και τώρα, σε πιο δύσκολες συνθήκες. Η αισιοδοξία θα επανέλθει όταν ο κόσμος ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του και επανακτήσει το φρόνημα.
Στη σημερινή συγκυρία, που επιλέγεις αντιπολίτευση αντί για το ποιος θα σε κυβερνήσει -ο γερμανικός και λοιπός ευρωπαϊκός παράγοντας έχει ήδη επιλέξει συγκυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, όσο κι αν το αρνείται ο ξεδοντιασμένος πια Τσίπρας- το ερεβώδες μιας επερχόμενης βουλής με καταθλιπτικό αριθμό μνημονιακών βουλευτών συνεπικουρουμένων από “λεβέντες” και ναζί δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει ανεκτό. Γι αυτό και μόνο στάσεις αποχής κάθε είδους δε βοηθάνε. Το εφαλτήριο μιας άλλης διεξόδου θα χτιστεί και από μια ενισχυμένη αντιπροσώπευση των δυνάμεων που αναφέρονται στο ΟΧΙ, παρά τις ανεπάρκειες που -αντικειμενικά- τις χαρακτηρίζουν. Προϋπόθεση η ενίσχυση του κινήματος όποτε κι αν αυτό αποφασίσει να εκφραστεί.
Η στήριξη της Λαϊκής Ενότητας, η υπερψήφιση των ψηφοδελτίων της ας είναι η αναγκαία και δύσκολη επανέναρξη μιας προσπάθειας που θα μάθει από τα λάθη της. Που θα οργανώσει το λαό στους αγώνες που πρέπει να -και θα- ξεσπάσουν για να ξαναμπεί στην καρδιά του κόσμου η πίστη για Ανεξαρτησία, Δικαιοσύνη και Δημοκρατία.
* Ο Τάσος Γιακουμής είναι γιατρός, Πρόεδρος της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Αχαϊας
