Ο Αντόνιο Μπαντέρας, πλέον μακριά από το Χόλιγουντ και αφοσιωμένος στο θέατρο στη Μάλαγα, περιγράφει την ταινία «Πόνος και Δόξα» του Πέδρο Αλμοδοβάρ ως «την επιστροφή στην Ιθάκη» του. Όπως εξηγεί, δύο χρόνια πριν από τα γυρίσματα είχε περάσει καρδιακή προσβολή και βίωνε την ίδια συναισθηματική αγωνία. «Αισθανόμουν σαν τον Οδυσσέα», λέει.
Στην τελετή έναρξης του 43ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορίνο τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του, με την ταινία να προβάλλεται ως δείγμα της πορείας του. Μιλώντας στην Corriere della Sera, περιγράφει πώς ο Αλμοδοβάρ, «ανασυνθέτοντας την παιδική του ηλικία, τη μητέρα του και τον σωματικό του πόνο», του άνοιξε ξανά μια βαθιά προσωπική διαδρομή. «Δεν βλέπω δεύτερη φορά τις ταινίες μου, αλλά για χάρη του Φεστιβάλ του Τορίνο το έκανα», παραδέχεται ο 65χρονος Ισπανός ηθοποιός, ο οποίος με τον Αλμοδοβάρ έχει συνεργαστεί σε οκτώ συνολικά φιλμ.
Ο Μπαντέρας περιγράφει τον Πέδρο ως δημιουργό που «σε πλάθει σαν πηλό» και απαιτεί απόλυτη ταπεινότητα. Ως alter ego που πολυβραβευμένου Ισπανού σκηνοθέτη είδε ο Μπαντέρας τον εαυτό του στην ταινία: «Δούλεψα με τα συναισθήματα κάποιου που μου μιλούσε για τη ζωή του. Μετά το έμφραγμα πολλά πράγματα εξαφανίστηκαν. Επικεντρώθηκα στην οικογένειά μου, στη Στέλα, την κόρη μου, στους φίλους μου. Πριν από τα γυρίσματα, ο ίδιος ο Πέδρο ερμήνευε τον ρόλο της μητέρας αλλά και του γιου, και έλεγε πράγματα που μόνο εκείνος μπορούσε να πει. »Σε μια σκηνή έπρεπε να πει: “Μαμά, λυπάμαι που δεν ήμουν ο γιος που θα ήθελες να ήμουν”. Και δεν μπορούσε να το πει. Ήταν βαθύτατα συγκινημένος. Για μένα ήταν σαν να γυρίζω δεκαετίες πίσω, στην αρχή της καριέρας μου, δίπλα στον Πέδρο. Σε αυτόν οφείλω το ντεμπούτο μου, εντελώς τυχαία, στον κινηματογράφο. Εγώ ήμουν ηθοποιός του θεάτρου».
Σήμερα ο κορυφαίος ηθοποιός έχει επιστρέψει στο θέατρο: «Άνοιξα ένα θέατρο στη Μάλαγα, με μόνιμη ομάδα καλλιτεχνών και τεχνικών. Δεν έχω υπάρξει πιο χαρούμενος». Το θέατρο, λέει, «είναι ένα Ιερό της Αλήθειας».
zougla
