ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Θα πρέπει να ήμουν 8-9 ετών όταν είχα αρχίσει να μπαίνω στο Ιερό της Εκκλησίας μας στον παλιό Άγιο Νικόλαο Κώμης όταν Ιερέας ήταν ο αείμνηστος Παπαγιώργης, ένα γεροντάκι πολύ ήσυχο.
Με την βοήθεια των μεγαλύτερων παιδιών έμαθα το τι πρέπει να κάνω στο Ιερό, πότε πρέπει να βγαίνω με το κερί, πότε να ζεστάνω νερό για την Θεία Κοινωνία, πότε να κόψω αντίδωρα. Εκείνη την εποχή ήταν που ένας νέος Παπάς θα ερχόταν στα χωριά μας (Μιτόπολη και Κώμη) που μόλις είχε χειροτονηθεί. Η μητέρα μου αναφέρει τότε ότι ο Παπάς είναι ο Παπανίκος και είναι εξάδελφος της και άρα θείος μου από το χωριό Πουρνάρι. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η γνωριμία μου με τον Παπανίκο, εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν παπαδοπαίδι και εκείνος τα πρώτα του βήματα ως Ιερέας.
Είχα λοιπόν την τύχη να τον ζήσω από την αρχή της ιερατικής του θητείας μέσα στην Εκκλησία αλλά και στην καθημερινότητα του καθώς ήταν πολύ εργατικός και ‘’έπιαναν’’ τα χέρια του. Θυμάμαι τον Παπανίκο να ακούει τον μεγαλύτερο παπά (τον παπαγιώργη) σε ότι συμβουλές του έδινε σχετικά με την θεία λειτουργία. Χαρακτηριστικά μου έχει μείνει στην μνήμη η στιγμή που ο Παπανίκος άρχισε αυτός να λειτουργεί και να βγαίνει με τα Άγια και είχε πιασμένο με καρφίτσες ένα γραπτό ‘’σκονάκι’’ πάνω για να μην ξεχνά τα λόγια που έπρεπε να ψάλλει.
Ο Παπανίκος πάντα άκουγε τους μεγαλύτερους που του έδιναν τις δικές τους συμβουλές και προσπαθούσε να μάθει όσα χρειάζονταν. Με τον Παπανίκο είχαμε γυρίσει όλες τις Εκκλησίες και τα εξωκλήσια της περιοχής αλλά και όλα τα σπίτια των κατοίκων των χωριών μας καθώς με έπαιρνε μαζί του όταν πηγαίναμε για τον Αγιασμό για πολλά χρόνια. Φυσικά ο Παπανίκος ήταν και σύζυγος και Πατέρας και δημιούργησε μεγάλη οικογένεια και εκτός από Ιερέας έκανε πολλές δουλειές για να ζήσει την οικογένεια του.
Θυμάμαι όταν φυτεύαμε ένα νέο αμπέλι δικό μας, ο Παπανίκος ήταν εκεί γιατί ήταν ο καλύτερος ‘’κεντρωτής’’. Αυτός στα γόνατα να δένει όλα τα νέα μάτια στα κλίματα και εγώ από κοντά του να του δίνω ένα ένα μάτι μέσα από ένα κουτί με νερό, μέχρι το βράδυ ακούραστος εκεί. Ο Παπανίκος κέντρωσε εκείνη την εποχή όλα τα νέα αμπέλια της περιοχής, έδωσε πνοή και την ευλογία του για τους νέους καρπούς των αμπελιών. Ίσως από αυτή του την δουλειά να είχαν δημιουργηθεί και τα προβλήματα στα πόδια του.
Σε πολλές αγροτικές δουλειές είδα το Παπανίκο να εργάζεται ακούραστα και όχι μόνο, ακόμα και μέσα σε σφαγείο τον έχω δει να δουλεύει. Το μόνο παράπονο που μου μένει από τον Παπανίκο ήταν ότι δεν πρόσεχε τελικά όσο έπρεπε τον Νίκο τον Ζαφειρόπουλο, δεν πρόσεχε όσο έπρεπε τον εαυτό του, ίσως γιατί σαν ιερέας να έχει άλλη σχέση με τον Θεό και να μην φοβόταν τον θάνατο. Ο παπάς του χωριού έχει μπει στα σπίτια όλων μας ή καλύτερα θα έλεγα ότι όλοι οι κάτοικοι των χωριών μας έχουμε αναμνήσεις από τον Ιερέα μας είτε χαρούμενες είτε λυπηρές. Ότι και να ήταν αυτές για τον καθένα ο Παπανίκος θα έπρεπε να είναι εκεί και να κάνει το καθήκον του αγέρωχος και πολλές φορές να δίνει κουράγιο σε όποιον το είχε ανάγκη. Ξέρετε, ο πρόεδρος του χωριού εκλέγεται για μία δύο τετραετίες, ο δάσκαλος έρχεται για κάποια χρόνια και φεύγει, ο παπάς όμως είναι αυτός που θα μείνει από την αρχή της ιερατικής του θητείας μέχρι τον θάνατο του.
Ο παπανίκος παρότι δεν ήταν από τα χωριά μας έγινε συγχωριανός μας, έζησε μαζί μας, μεγάλωσε μαζί μας, δούλεψε μαζί μας, δημιούργησε την οικογένεια του εδώ, τα παιδιά του μεγάλωσαν και έπαιξαν με μας και είμαι σίγουρος ότι αγάπησε και αυτόν τον τόπο. Ο ίδιος σαν ιερέας, μας πάντρεψε, βάπτισε τα παιδιά μας, έκανε της κηδείες των συγγενών μας, ήταν εκεί όταν τον φωνάζαμε να κάνει τον αγιασμό της ομάδας μας, ήταν εκεί σε κάθε πολιτιστική εκδήλωση για να δώσει την ευλογία του και ένα είναι σίγουρο ότι ο Παπανίκος θα μας λείψει πολύ. Κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα και πηγαίνω στην Εκκλησία περιμένω να βγει από το ιερό ο Παπανίκος το ίδιο μου έχουν εκμυστηρευτεί και άλλοι συγχωριανοί. Παπανίκο, θείε Νίκο καλό σου ταξίδι, τώρα σε αγκαλιάζει η γη στην οποία γεννήθηκες, η γη των γωνιών σου, εμείς ένα είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να σε ξεχάσουμε όσα χρόνια και να ζήσουμε και θα λέμε τις αναμνήσεις μας και στα παιδιά μας που ήδη ρωτούν γιατί έφυγες τόσο νωρίς.
Ο ανηψιός σου Πετρόπουλος Ιωάννης