Με αφορμή το άρθο του Γιώργου Νιφόρα (βλ. παρακάτω), ο Σύλλογος Λακκόπετρας μας έδωσε την είδηση! Μέχρι το καλοκαίρι, υπάρχουν δεσμεύσεις από τον δήμο δυτικής Αχαΐας ότι θα αποκτηθεί το οικόπεδο στο οποίο θα κατασκευαστεί η πλατεία του χωριού!
Να υπενθυμίσουμε ότι όπως έγραψε προ ημερών το dytikanea.gr, ο δήμος παραχώρησε τον χώρο, στον οποίο θα κατασκευαστεί πλατεία στο Γομοστό. Ένα έργο, τα έξοδα του οποίου καλύπτει ο Σύλλογος Γομοστού και ιδιώτες.
“Είναι πάρα πολύ ωραίο και ορθό το άρθρο το οποίο συντάξατε και θα ήθελα να σας πω, πως από την πρώτη στιγμή ίδρυσης του συλλόγου μας πρωτεύον θέμα αλλά και στόχος ήταν η δημιουργία μιας πλατείας για τους λόγους τους οποίους αναφέρατε. Τα ευχάριστα νέα είναι πως μέχρι το καλοκαίρι όπως μας έχουν πει, θα έχει αποκτηθεί το οικόπεδο με αποτέλεσμα να γίνει πραγματικότητα η επιθυμία όλων των κατοίκων του χωριού! Αναμένουμε τις εξελίξεις οι οποίες προβλέπονται ευχάριστες!”, απάντησε ο Σύλλογος Λακκόπετρας, με αφορμή το άρθρο του Γιώργου Νιφόρα που ανάρτησε στο facebook και το οποίο ακολουθεί:
“Θεωρώ ότι είμαστε ένα από τα πολύ λίγα χωριά (και κάμπος,που σημαίνει έχει ευκολοτερες προδιαγραφές) στο οποίο δυστυχώς σαν χωριό δεν υπάρχει ένα σημείο αναφοράς . Ο λόγος μου για μία πλατεία. Μου προξενεί εντύπωση πως το χωριό μας δεν έχει…..έστω, ένα σημείο κατάλληλο διαμορφωμένο με δυο κούνιες και μία τσουλήθρα…..!!!!τι πιο όμορφο και ανέμελο για τα παιδιά, κυρίως στο χωριό, τι πιο διασκεδαστικό για εφήβους και ενήλικες με καλοκαιρινές (και όχι μόνο)δραστηριότητες του τόπου (χοροεσπερίδες,θεατρικές παραστάσεις κ.λ.π.)
Αλλα και τιποτα απο αυτά μία πλατεία στο χωριό είναι η πλατεία του χωριού (είτε έχει πλατάνι ,είτε μουριές είτε κ.λ.π.!!!!!)
Θα ήταν ευχής έργων να μπορούσε να υλοποιηθεί και ή κοινότητα να πράξει τα δέοντα, προς αρχή και τέλεση ,ενος τέτοιου έργου!!!! Ώστε πλέον το χωριό μας να έχει την δική του Πλατεία !!!!
Αναφέρω περιγραφικά από τον αρθρογράφο – συγγραφέα και δασολόγο κ.
Αντώνιο Β. Καπετάνιο τι εστί “ΠΛΑΤΕΙΑ”:
Η πλατεία αποτελεί τον κοινόχρηστο χώρο που χαρακτηρίζει τις ελληνικές πόλεις-χωρια και τους ελληνικούς οικισμούς. Εξυπηρετεί ανάγκες λειτουργίας του δομημένου χώρου, αλλά και κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές, οικολογικές ανάγκες. Λόγω της αποστολής της και των αξιών που κουβαλά (ιστορικών, κοινωνικών, πολιτιστικών κ.ά.), συμβάλλει -συνδυαστικά με τον περίγυρο- στη δημιουργία πολιτισμικού τοπίου, γεγονός που υποδηλεί τη σημαντικότητα τής παρουσίας της για τη συνέχεια ενός βασικού συνόλου, που διαμορφώνει ποιότητα και προοπτική.
Η πλατεία φτιάχτηκε για να λειτουργεί και να παράγει. Φτιάχτηκε για να είναι τόπος κι όχι χώρος. Είναι το ανοικτό πεδίο, το κενό, το ξάγναντο, το διέξοδο, το άφορτο, ο ανασασμός. Ταυτόχρονα αποτελεί πεδίο δραστηριοποίησης των ανθρώπων, τόπο συνεύρεσης, συναναστροφής, αναψυχής κι ανεμελιάς. Είναι τόπος λόγου, πράξης, παραγωγής, άσκησης πολιτιστικής, πολιτικής και κοινωνικής δραστηριότητας, πεδίο δράσης, αγώνων κι ανάπτυξης ιδεών. Είναι, γι’ όλα αυτά, το τοπόσημο που ανάχθηκε σε σύμβολο. Τούτο, που προέκυψε ως ανάγκη παραγωγής στο πεδίο, αποτέλεσε το στοιχείο που έκαμε εμβληματική την ελληνική πλατεία (του 19ου αιώνα και του μεγαλύτερου μέρους του 20ου), γιατί την ταύτισε με γεγονότα, με ιδέες, με παραστάσεις, με καταστάσεις, με βιώματα, με πράξεις και συνήθειες. Το χαρακτηριστικό κτίριο (συνήθως, ο ναός ή το δημαρχείο) ή το μνημείο σε αυτήν και ο συγχρωτισμός τους με τον περίγυρο, απέδωσαν στην αστική πλατεία μια κεντρικότητα στο χώρο -που, σε αρκετές περιπτώσεις συνδυάστηκε με μνημειακότητα ή μεγαλοπρέπεια-, κάτι που ενίσχυσε την έννοια του τοπόσημου, πολύ δε περισσότερο του συμβόλου, που της αποδώθηκε.
Πάμε πλατεία;
Η ετυμολόγηση της έννοιας «πλατεία», ως «πλατύς δρόμος, πλατιά οδός», τόπο ροής, κίνησης, διέλευσης -προφανώς κατά τις αρχές του λειτουργισμού (φονξιοναλισμού)-, γρήγορα ξεπεράστηκε, λόγω του ρόλου που στην πορεία απέκτησε, ως πεδίο ανθρώπινης παραγωγής -όπως αυτή κάθε φορά εννοούνταν. Το ζήτημα που σήμερα τίθεται, αφορά το ρόλο της πλατείας σε σχέση με το παρελθόν της. με άλλα λόγια, ποιο το παρόν και το μέλλον της, σε σχέση πάντα με την αποστολή της στο χώρο. Η πλατεία εξακολουθεί να «παράγει» όπως παλιά; Εξακολουθεί ν’ αποτελεί το ξάνοιγμα στο φτιαχτό χώρο, το κενό που γεμίζει με ανθρώπους, με ιδέες και δραστηριότητες; Έχει ρόλο στη λειτουργία της πόλης και της κοινωνίας, κι αν ναι, πώς εννοείται και πώς πραγματώνεται;
Ο νεολογισμός «πάμε πλατεία;», δύο πράματα μπορεί να σημαίνει. Αφενός χαρακτηρίζει συμπεριφορές ανθρώπων, ενδεικτικές του τρόπου της ζωής τους, όπου η ελαφρότητα, η αργία, η ευδαιμονία, η μακαριότητα βρίσκουν πεδίο έκφρασης (και) στο χώρο της πλατείας. Αφετέρου εννοείται ως ενσυνείδητη προτροπή για κοινωνικότητα και χορεία. Στην όλβια ακινησία της ανέγνωμης μάζας λοιπόν, αντιπαρατίθεται, μεμίγνεται ή παραλλήλως υπάρχει η ενέργεια της ζώσας κοινωνίας, που θέλει να εκφραστεί επικοινωνώντας κι όχι απλά συνευρισκόμενη. Τα παραπάνω συνθέτουν απλά την έκφραση στο δημόσιο χώρο, που, τελικά, αποτελεί τον καθρέπτη της κοινωνίας.
Η αλλοτινή αστική πλατεία αποτελούσε πεδίο δραστηριοποίησης του ανθρώπου, αποτελούσε θα λέγαμε πεδίο ενέργειας, μέρος στο οποίο «ασκούνταν» ως ον κοινωνικό και πολιτικό. Ήταν σημείο αναφοράς, ήταν αφετηρία, πορεία και τέρμα ενεργειών, κέντρο-εστία του κοινωνικού, πολιτικού και πολιτιστικού βίου του. Στις πλατείες, οι συγκεντρώσεις, οι ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις στα ανθρώπινα πηγαδάκια, οι συναντήσεις, οι συνευρέσεις εκεί, οι συνεχείς περιδιαβάσεις, δεν αποτελούσαν τίποτε περισσότερο από εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής του τοτινού αστού, που ικανοποιούσαν βασικές του ανάγκες: της συναναστροφής, της συλλογικότητας, της συνεύρεσης, της επικοινωνίας, της επαφής, της γειτονίας. Είχε, συνεπώς, βαθύτερο λόγο η ανθρώπινη παρουσία στις πλατείες, δεν τις γέμιζε απλά: τις πλάταινε, τις βάθαινε. Οι πλατείες, έτσι, μιλούσαν, αντηχούσαν, είχαν ενέργεια. κι αυτό γιατί ήταν κατάφορτες με γεγονότα, με παραστάσεις, με βιώματα, με συναισθήματα, με αξίες”.