“Ο Πατραϊκός είναι επιβαρυμένος και ιδιαιτέρα στις εκβολές του Πείρου. Σε αυτό συμβάλλει και η κακή λειτουργία του βιολογικού της Κάτω Αχαΐας τα τελευταία χρόνια και τα απόβλητα από τον ΧΥΤΑ Φλόκα που καταλήγουν στη θάλασσα, ενώ δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της επιβάρυνσης από τον αγωγό της ΒΙΠΕ μήκους 2 χιλιομέτρων”,
αναφέρει ο επικεφαλής της ΑΚΙΔΑ Π. Κουνάβης. Και συνεχίζει:
“Οι εγκαταστάσεις του βιολογικού, ενός έργου άρτιου όταν παραδόθηκε,υπολειτουργούν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι στελεχωμένος με το απαραίτητο προσωπικό.Στον Πείρο ανεξέλεγκτα κατά καιρούς πέφτουν απόβλητα και δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός έλεγχου και προστασίας. Αντίθετα κάποιοι τολμούν να ελπίζουν σε οικονομική σωτηρία της χρεοκοπημένης ΔΕΥΑ με την έλευση βυτιοφόρων με βοθρολυμάτα.
Ο εξωραϊσμός του προβλήματος μόνο στάχτη στα μάτια των αφελών μπορεί να ρίξει και σωστά λοιπόν γράφτηκε πως οι προαναγγελθείσες επιθεωρήσεις στις εγκαταστάσεις του βιολογικού της Κάτω Αχαΐας θυμίζουν επιθεωρήσεις στρατιωτικές και μάλιστα σε παροπλισμένες μονάδες.
Επίσης, έχουν ακουστεί και ειπωθεί τραγικά πράγματα. Όπως ότι χρειάζονται επιπλέον βοθρολύματα να πέσουν στις εγκαταστάσεις του βιολογικού, λες και αυτά, τις προβληματικές εγκαταστάσεις από βλάβες που κατά καιρούς υπάρχουν εξ αιτίας της ανεπαρκούς συντήρησης των εγκαταστάσεων, θα τις εξαλείψουν.Κάποιοι κάνουν μπάνιο στις εκβολές του Πείρου και και καμαρώνουν πως δεν έπαθαν τίποτα και άλλα φοβερά και φαιδρά πράγματα. Θα πρέπει να είναι αφελής κάποιος ή επί χρήμασι κλακαδόρος αυτών που θέλουν να κρύψουν το πρόβλημα, για να ισχυριστεί πως όλα βαίνουν καλώς.
Η κοινωνία μέσα σε 30 χρόνια έμαθε σιγά σιγά σαν τον βάτραχο που σιγοβράζει στο νερό και δεν αντιδρά. Έτσι απολαμβάνει τη θάλασσα “αυτοκινούμενη” όλο και πιο μακριά σε άλλες παραλίες, αντί να αντιδράσει. Ο αργός θάνατος στον Πείρο, στον υδροφόρο ορίζοντα, στον Πατραϊκό και συντελείται χρόνια τώρα.
Αν δεν αντιδράσουμε συλλογικά συνεχώς και οργανωμένα όλο τον χρόνο και όχι μόνο το καλοκαίρι, αυτός ο αφανής αργός θάνατος θα υπάρχει παντού.Δυστυχώς η ανοχή έχει περισσέψει προ πολλού και κάθε ημέρα που περνά, η μη αναστροφή γίνεται πραγματικότητα.
Τώρα λοιπόν που το πρόβλημα θα ξεχαστεί και για να μην το θυμηθούμε πάλι το επόμενο καλοκαίρι είναι καιρός να ασχοληθούμε περισσότερο ουσιαστικά και να το αντιμετωπίσουμε διαφορετικά…”