Τελικά τα σκουπίδια της Αιγιάλειας βρήκαν τον δρόμο τους. Προς μία κατεύθυνση όμως, που δεν εμπνέει μονιμότητα ως λύση. Δυστυχώς, αυτής της μορφής οι κατευθύνσεις που επηρεάζουν κατοίκους και περιοχές, διαχρονικά δεν έχουν δομηθεί σε στέρεο έδαφος. Δομήθηκαν στην βάση προσωρινών λύσεων, αναβλητικότητας και ιδεολογικών αγκυλώσεων. Ειδικά όταν κάποια στιγμή φαίνεται πως η λύση με δυνατότητα υλοποίησης υπήρξε για όλη την Αχαΐα. Όμως το πολιτικό σύστημα διαχρονικά επιβίωνε και επιβιώνει μέσα στην ασάφεια της μετριότητας και την διαχρονική επιδίωξη των «μεσοβέζικων» ανώδυνων λύσεων από ανίκανους πολιτικούς παλαιοκοματικού τύπου. Των λύσεων που βασίζονται στο γεγονός ότι οι θάνατοι και οι πυρκαγιές με τον καιρό ξεχνιούνται.
Το πρόβλημα των σκουπιδιών λύθηκε δια της «επιβολής». Το πρόβλημα των τσουχτρών δια του «απομηχανής θεού». Η διαφορά όμως είναι πως σε αυτή την περίπτωση τον ρόλο του «οδηγού» ανέλαβαν τα … θαλάσσια ρεύματα. Για τα σκουπίδια βλέπετε τέτοια προσμονή δεν υπήρχε, καθώς κανείς δεν μπορεί να φυσήξει για να εξαφανισθεί το πρόβλημα. Η αναβλητικότητα όμως, η αδιαφορία πολλές φορές και η αδυναμία αντίδρασης είναι παθογένειες που δύσκολα εκτρέπονται από την γνώριμη πεπατημένη του κράτους και των φορέων τα τελευταία χρόνια. Αποδείχθηκε άλλωστε περίτρανα για ακόμα μία φορά στις θανατηφόρες πυρκαγιές στο Μάτι. Θα μου πείτε βέβαια πως εδώ χάθηκαν 100 περίπου ζωές και εσύ αναφέρεσαι πάλι στα σκουπίδια; Ίσως το κάνω συνειδητά όμως, καθώς πάντοτε τα… «σκουπίδια» αποτελούν και αποτελούσαν το γενικότερο πρόβλημα στην χώρα μας.
Κάποιοι διαχρονικά βολεύονται όταν τα … «ρεύματα» – ενίοτε υπόγεια- καθορίζουν τις τύχες μας. Η διαχρονική παθογένεια και τις αγκυλώσεις ενός συστήματος που έχει μάθει να επιβιώνει μέσα στην σύγχυση και την αναβλητικότητα ενός κράτους χωρίς στόχευση και όραμα έχει καταστρέψει κάθε έννοια προοπτικής τα τελευταία χρόνια. Ενός κράτους που στερείται της λογικής να επιβάλλει την … λογική που θα αναδείκνυε λύσεις. Ενός κράτους που αποποιείται τις ευθύνες του όταν πρόκειται για σοβαρά θέματα.
Η επιλογή της εύκολης λύσης των αφορισμών και καταγγελιών για την δημιουργία εντυπώσεων και πρόσκαιρων μικροκομματικών ωφελειών, υπήρξε αυτός ακριβώς ο δρόμος που τοποθέτησε την Αχαΐα μεταξύ των φτωχότερων περιοχών της χώρας. Τα προβλήματα ομάδων και ομαδαρχών διαχρονικά ταλάνιζαν τον τόπο ενώ θα έπρεπε λογικά να αναπτυχθεί ένα ουσιαστικό δυναμικό πλαίσιο διεκδικήσεων από την «κεντρική εξουσία». Το κράτος να υποχρεωθεί δηλαδή να αναγνωρίσει τα προβλήματα και να επιδιώξει λύσεις στα πλαίσια πάντα της ανεξαρτησίας των τοπικών φορέων.
Αντ αυτής της λύσης, η διαχρονική αδυναμία ανάδειξης κοινών θέσεων για σοβαρά τοπικά θέματα, έδινε και εξακολουθεί να δίνει το δικαίωμα στο κράτος να επιλέγει την βολική λύση της αποχής. Με την ευκαιρία των πυρκαγιών, ίσως είναι καιρός να αλλάξουν νοοτροπίες και να αναδειχθούν συλλογικές συμμαχίες διεκδίκησης του καλού όλων. Δυστυχώς σήμερα για την χώρα τόσο οι φωτιές, όσο και τα «σκουπίδια» αποκτούν μέρος μίας ευρύτερης σημειολογίας.