Πριν από πολλά χρόνια, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει σε μια προφητική – όπως αποδεικνύεται, στις μέρες μας – ομιλία: «Το ΠΑΣΟΚ δεν γεννήθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα στα δημόσια πράγματα του τόπου. Ούτε χαρίζεται, ούτε κληρονομείται, ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια».
Αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορική ειρωνεία το γεγονός ότι, δεκαετίες μετά, έρχεται σήμερα ο γιος του, ο Γιώργος Παπανδρέου, να καταπατήσει την ιστορική παρακαταθήκη που άφησε ο πατέρας του για το πολιτικό κόμμα που ίδρυσε και κυριάρχησε επί χρόνια στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Αποσχιζόμενος από το ΠΑΣΟΚ και ιδρύοντας το δικό του κόμμα, ο Γιώργος Παπανδρέου ολοκληρώνει μια -τρόπο τινά- πολιτική πατροκτονία, έστω και αν ο πατέρας του δεν βρίσκεται πια στη ζωή, την οποία ξεκίνησε το 2010 βάζοντας το ΔΝΤ στην Ελλάδα.
Διότι αυτή ήταν και η απαρχή της συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ, στο οποίο έρχεται τώρα να δώσει τη χαριστική βολή, τεμαχίζοντας ένα από τα εναπομείναντα τιμάρια του.
Πάντως, για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, ο Γιώργος Παπανδρέου πράττει σήμερα κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε ο πατέρας του, ο οποίος προχώρησε και αυτός σε μια πολιτική πατροκτονία διαλύοντας ουσιαστικά το χώρο του Κέντρου, που είχε ως ιστορικό σημείο αναφοράς την ΕΔΗΚ (μετεξέλιξη της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου), μεγεθύνοντας έτσι το ΠΑΣΟΚ και σφετεριζόμενος την έννοια της «Δημοκρατικής Παράταξης».
Και για να το πούμε διαφορετικά, όπως «σκότωσε» ιστορικά και πολιτικά ο πατέρας του τον παππού του, ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει σήμερα ακριβώς το ίδιο, «σκοτώνοντας» ιστορικά και πολιτικά τον πατέρα του !
Έτσι, θα έλεγε κανείς, ότι η πολιτική πατροκτονία βρίσκεται στα γονίδια των Παπανδρέου, είναι με άλλα λόγια στο DNA της οικογένειας.
Επειδή, όμως, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, συνήθως επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, με την πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου να φτιάξει το δικό του κόμμα, στα εξήντα και φεύγα, βλέπουμε την απόλυτη φαρσοκωμωδία.
Μπορεί, όπως προαναφέραμε , ο τρόπος με τον οποίο καταπατά την πολιτική παρακαταθήκη του πατέρα του να είναι ίδιος με τον αντίστοιχο που λειτούργησε ο πατέρας του έναντι του παππού του, ωστόσο δεν μπορεί να βρει κάποιος καμία άλλη αναλογία και ομοιότητα του 1974 με το 2015, του τότε με το σήμερα.
Σαράντα χρόνια πριν, με την Ελλάδα να βγαίνει βαριά τραυματισμένη από την επτάχρονη δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία, ο Ανδρέας Παπανδρέου ευαγγελίστηκε με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ το νέο, το ριζοσπαστικό, και εξέφρασε στο πρόσωπό του τις ελπίδες των Ελλήνων που ανήκαν στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο να πάρουν μετά από πολλά χρόνια κυριαρχίας της Δεξιάς το πάνω χέρι και να έχουν μερίδιο στη νομή της εξουσίας.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και η αποτίμησή τους ανήκει στους ιστορικούς του μέλλοντος, παρότι εδραιώνεται πλέον σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας η πεποίθηση ότι τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσαν την αφετηρία για τη χρεοκοπία της χώρας.
Στον αντίποδα, είναι προφανές ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που παρέδωσε την Ελλάδα στις δαγκάνες του ΔΝΤ, κάθε άλλο παρά το νέο εκπροσωπεί.
Και όχι μόνο αυτό. Στη συνείδηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων είναι ένας αποτυχημένος και απαξιωμένος πολιτικός, ένα «καμένο χαρτί», καθότι θεωρείται ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την έλευση της τρόικας, τις καταστρεπτικές επιπτώσεις της οποίας βιώνουμε σήμερα.
Κατά συνέπεια, και πέραν της ηθικής προσέγγισης που αφορά την καταπάτηση της παρακαταθήκης του πατέρα του, η ίδρυση του κόμματός του δεν υπακούει σε καμία απολύτως πολιτική λογική και μπορεί να ερμηνευθεί μόνο ως μια ανόητη εγωιστική αντίδραση στην κόντρα του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Είναι δε απολύτως βέβαιο, ότι η κίνηση του αυτή θα σηματοδοτήσει μετά από τρεις γενιές το τέλος της δυναστείας των Παπανδρέου στην πολιτική σκηνή της χώρας.