Από τα λίγα μεσημέρια που δεν είχαμε δουλειά… Από τις λίγες Κυριακές, ξέγνοιαστες, στο Γομοστό…
Ξαφνικά η γη τρέμει, φωνές παντού, σκόνη, παιδιά να ουρλιάζουν. Πέφτουν πράγματα, ανοίγουν ντουλάπια. Ο θόρυβος από το σπάσιμο των γυαλικών στη σερβάντα της μαμάς στο χωριό, ανατριχιαστικός. Η καμινάδα, σπάει και πέφτει λίγα μέτρα από εκεί που ο μπαμπάς έχει φτιάξει έναν μικρό παιδότοπο. Η ανηψούλα μου στο πάρκο κοιμάται… Από πάνω της, η μητέρα της, έγκυος τότε και ο αδερφός μου, φτιάχνουν “σκεπή” για να την προστατέψουν. Αδιαφορούν για τη δική τους ακεραιότητα. Ο πατέρας ανεβαίνει δύο δύο τα σκαλιά αλλά ήταν τόσο δυνατός ο σεισμός, που τον ρίχνει κάτω … Σηκώνεται, με αίματα στα πόδια και ανεβαίνει στο σπίτι. Μας μαζεύει και κατεβαίνουμε όλοι μαζί κάτω… Το σκυλί του σπιτιού δίπλα μας… Κάνει πάλι. Σεισμός κι άλλος… Η αποθήκη “ανοίγει”, φαίνονται μέσα τα πράγματά μας… Κάτι κακό, έχει συμβεί στον τόπο μας, κάτι πολύ κακό! Και είναι εδώ… δίπλα μας το επίκεντρο… Σκεφτήκαμε χωρίς να γνωρίζουμε. Λίγα λεπτά και μαθαίνουμε τι έχει συμβεί γύρω μας…
Έκτακτο! Δουλειά στην εφημερίδα. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί. Πολλές οι ζημιές στη δυτική Αχαΐα και την Πάτρα και πληροφορίες για νεκρούς. Εφημερίδα… τηλέφωνα και φωνές από την άλλη άκρη της γραμμής για βοήθεια. Όσο περνάει η ώρα… αλλάζει το ρεπορτάζ. Τηλέφωνα στους δήμους Πατρέων και δυτικής Αχαΐας, τη Νομαρχία, την αστυνομία, την πυροσβεστική, ακούμε στο ραδιόφωνο σε έκτακτη εκπομπή, εκκλήσεις, κλάματα… Εγώ, τρέμω. Τρέμω, μη σηκώσω το τηλέφωνο στην εφημερίδα και ακούσω για κάποιον γνωστό μου, συγγενή, φίλο μου… Κάνεις μια δουλειά και πρέπει να την κάνεις σωστά. Ρωτάω, γράφω, τρέμω… Ποιον και τί θα ακούσω; Η είδηση για τραυματίες, νεκρούς, “παγώνει” τους συναδέλφους που έχουν αφήσει όλοι την ξεκούραση της Κυριακής και δουλεύουν, τελικά όπως εξελίχθηκε, μέχρι αργά τη νύχτα… Κανείς δεν θα ξεχάσει. Δέκα χρόνια μετά…8η Ιουνίου 2008, 15:35μμ η γη τρέμει, ο χρόνος σταματά!