Του Γιάννη Αγγελίδη
Για πολλοστή φορά οδεύουμε στην Νέα Δημοκρατία για τις διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου του κόμματος . Έχουν γίνει πολλές τέτοιες διαδικασίες από το 1980 μέχρι σήμερα . Έξη Πρόεδροι εξελέγησαν μέχρι σήμερα οι κ.κ. Γεώργιος Ράλλης , Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας , Κωνσταντίνος Μητσοτάκης , Μιλτιάδης Έβερτ , Κώστας Καραμανλής , Αντώνης Σαμαράς και ο μεταβατικός Βαγγέλης Μεϊμαράκης .
Οι πέντε πρώτοι εξελέγησαν από την κοινοβουλευτική ομάδα , ο Αντώνης Σαμαράς από την βάση ενώ ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ανέλαβε να μας οδηγήσει στις διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου ενώ την ίδια ακριβώς περίοδο «έσκασε» στα χέρια του η προκήρυξη των εκλογών που επέλεξε για την ίδια χρονική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ . Διαφορετικοί πρόεδροι εξελέγησαν μέχρι σήμερα με διάφορους τρόπους και υπηρέτησαν όλοι ανεξαιρέτως πιστά το κόμμα και την παράταξη βάζοντας ο καθένας το δικό του στίγμα και δίνοντας το δικό του δείγμα γραφής . Είχα το ηλικιακό προνόμιο να παρακολουθήσω από κοντά ( κάποιες φορές πολύ κοντά ) , όλες τις διαδικασίες καθώς και την πορεία όλων των προέδρων μέχρι σήμερα , άλλοτε συμφωνώντας άλλοτε διαφωνώντας , πάντα σε πολιτικό επίπεδο και πάντα κόσμια και με διάθεση εποικοδομητικής κριτικής όπου διαφωνούσα . Σήμερα με την εμπειρία που αποκόμισα από την μακροχρόνια ενασχόληση μου με τα της πολιτικής και ιδιαίτερα με τα της Νέας Δημοκρατίας έχω κάνει μια θλιβερή διαπίστωση – αυτοκριτική .
Κάθε καινούργιος Πρόεδρος που αναλάμβανε καθήκοντα , όπως ήταν φυσικό προωθούσε τους ανθρώπους που εμπιστευόταν και θεωρούσε ότι ήταν ικανοί να τα καταφέρουν σε καίρια πόστα στον κομματικό μηχανισμό . Παράλληλα όμως , και εδώ είναι η θλιβερή διαπίστωση , εμφανίζονταν στην Ρηγίλλης και στην συνέχεια στην Συγγρού διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι αυλικοί και παρατρεχάμενοι , που προκειμένου να έχουν στον πολιτικό ήλιο μοίρα και οφέλη , άλλοτε έγλυφαν και υπερηρωοποιούσαν αυτούς που ευκαιριακά υποστήριζαν και άλλοτε έβριζαν , υπονόμευαν ή κατηγορούσαν στελέχη του προηγούμενου Προέδρου ή και τον ίδιο τον προηγούμενο Πρόεδρο . Είναι μια κατάσταση που όσοι έχουν ζήσει τις εναλλαγές των διαφόρων προσώπων στην καρέκλα του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας την έχουν έντονα βιώσει και που η δυσωδία των αλληλοκατηγοριών δεν περιποιεί τιμή για κανέναν .
Και μιλάω μετά λόγου γνώσεως περί δυσωδίας γιατί μέχρι σήμερα δεν άκουσα σχεδόν ποτέ στοιχειοθετημένη ΠΟΛΙΤΙΚΗ κριτική για κανέναν Πρόεδρο ( ή συνεργάτες του ) αλλά ακούγονταν ύβρεις ( καθίκια , λαμόγια , προδότες κλπ χαριτωμένα και ευγενικά ) . Αποτύπωση αυτής της δυσωδίας είναι οι ανταλλαγή συνήθως ύβρεων μεταξύ των αυλοκολάκων , η σπίλωση υπολήψεων και φυσικά με όλο αυτό το κλίμα δεν ήταν ποτέ δυνατόν να γίνει πραγματική πολιτική συζήτηση , ανταλλαγή απόψεων , εποικοδομητική και υπεύθυνη κριτική και αυτοκριτική . Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω , οι πολίτες όντας ανενημέρωτοι αλλά και αηδιασμένοι , να μας γυρίσουν την πλάτη , ακόμα και αυτοί που αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά μας , οι αστοί νοικοκυραίοι , και να φτάσουμε στην σημερινή συρρίκνωση της Νέας Δημοκρατίας .
Και έγινε αυτό γιατί η εικόνα που εκπέμψαμε ήταν απωθητική και η μυρωδιά μας έζεχνε όταν ο αντίπαλος είχε μια φρέσκια , άγνωστη , αθώα σχεδόν παιδική εικόνα και έλεγε ότι λαχταρούσε ν’ ακούσει η ψυχούλα του χιλιοταλαιπωρημένου Έλληνα . Θα σκιαγραφήσω την εικόνα αυτών που εγώ ονοματίζω αυλοκόλακες και παρατρεχάμενους . Σοβαροφανείς , θαμώνες πολιτικών γραφείων βουλευτών ( πολλών ) συνήθως ανηκόντων σε διαφορετικές πτέρυγες του κόμματος , επισκέπτες των κεντρικών γραφείων του κόμματος όλες τις εποχές πλην της εποχής που χρειάζεται το κόμμα βοήθεια ( άφαντοι πχ την περίοδο των εκλογών ) περιδιαβαίνοντες τους διαδρόμους και μιλώντας φωναχτά συνήθως , ενώ με το ένα μάτι κατοπτεύουν αν τους παρακολουθούν οι γύρω , έντονα επικριτικοί και έχοντες άποψη επί παντός του επιστητού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνον ( διότι ξέρεις ποιος είμαι εγώ … ) , πιθανότατα διατελέσαντες το πάλαι ποτέ στελέχη ( μικρά , μεσαία ή υψηλά ) του κόμματος , της νεολαίας ή κάποιου συνδικαλιστικού οργάνου και σίγουρα άνθρωποι που έχουν βαθιά ριζωμένη μέσα τους την άποψη και πίστη ότι το κόμμα τους χρωστάει και πως έχουν μείνει αναξιοποίητοι σε αντίθεση με τους άλλους … μπλα , μπλα , μπλα … Αυτοί οι παραπάνω λοιπόν οι «μεταπηδηχτές» από τον ένα Πρόεδρο στον άλλον , από το ένα βουλευτικό γραφείο στο άλλο και από την μια κατάσταση στην άλλη είναι ο καρκίνος που κατατρώει το κόμμα , που δεν το αφήνει ν’ ανασάνει , που δεν του επιτρέπει να κουβεντιάσει , να κάνει την αυτοκριτική του και να φτερουγίσει κατά πάνω .
Και αυτό ήταν πάντοτε μια μεγάλη ευθύνη των Προέδρων , όλων των Προέδρων πλην του αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή ( γιατί ποιος τολμούσε ) και του Βαγγέλη Μεϊμαράκη γιατί δεν είχε τον χρόνο να δώσει το δικό του δείγμα γραφής . Έχουν βέβαια ελαφρυντικά γιατί παντού και πάντα όλοι φοβούνται τις κακόγλωσσες κουτσομπόλες όπως χαρακτηρίζω αυτά τα άτομα , που σαν τις κολτσίδες προσκολλώνται στον κορμό του κόμματος και απομυζούν όλη την ζωή και τους χυμούς του προς όφελος των . Θα πρέπει στις τωρινές εκλογικές διαδικασίες , αν θέλουμε να προφυλάξουμε την προσωπική αλλά και την κομματική μας αξιοπιστία , αν θέλουμε να προφυλάξουμε την ενότητα και τον πολιτικό πολιτισμό μας , αν θέλουμε να προφυλάξουμε το αύριο του κόμματος μας , θα πρέπει να επιλέξουμε την εποικοδομητική κριτική , το «άνοιγμα» της ψυχής , της καρδιάς και του νου και να ΑΠΟΜΟΝΩΣΟΥΜΕ τους γυμνοσάλιαγκες , τα κοράκια και τα ερπετά που θα προσπαθήσουν για πολλοστή φορά , δι’ ίδιον όφελος να σπείρουν την διχόνοια . Οφείλουμε να επιλέξουμε Πρόεδρο και να μην επιτρέψουμε την εσωστρέφεια .
Και ειδικότερα η δική μου γενιά ( που εν πολλοίς τα θαλάσσωσε ) οφείλουμε να προστατεύσουμε το κόμμα και να το «περπατήσουμε» μπροστά .
