ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΠΕΚΙΡΗ
τ. υφυπουργού
«Η μεταβολή του ρυθμού , του τρόπου λειτουργίας , οργανώσεως ή της μορφής μιας κατάστασης ή ενός συστήματος για την επίτευξη καλύτερου αποτελέσματος». Αυτός είναι ο ορισμός της λέξης «μεταρρύθμιση» κατά τον καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη (Λεξικό Μπαμπινιώτη). Πόσο απλά είναι τα πράγματα μακριά από τις άγονες πολιτικοκομματικές αντιπαραθέσεις που στόχο έχουν την με κάθε τρόπο κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας; Σε δύο γραμμές περιγράφεται με τον πλέον ουσιαστικό και σαφή τρόπο το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο τόπος μας. Κι όμως εμείς πολιτικοί και πολίτες παριστάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε εναποθέτοντας τις ελπίδες μας σε όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς μας. Άλλωστε είναι γνωστό πως μας αρέσει το κυνήγι των μαγισσών και η κατασκευή εχθρών που ως μόνο σκοπό της ζωής τους έχουν την δική μας ολοκληρωτική καταστροφή. Έχουμε όμως ποτέ αναρωτηθεί ότι οι πραγματικοί εχθροί δεν είναι άλλοι παρά εμείς οι ίδιοι και η άρνησή μας να δούμε κατάματα την πραγματικότητα;
Τι δεν πάει καλά με τον τόπο μας; Τι δεν πάει καλά με την οικονομία , την δημόσια διοίκηση , την έλλειψη ενός μακροπρόθεσμου σοβαρού σχεδίου στην Παιδεία , στην Υγεία , την Δικαιοσύνη αλλά και σε όλους τους τομείς ; Όλοι λίγο ή πολύ μπορεί να έχουμε καταλήξει στα συμπεράσματά μας για το ποιος φταίει , να γνωρίζουμε και να αναγνωρίζουμε μέσα μας τι πρέπει να γίνει και όλη αυτή η προσπάθεια δεν ονομάζεται κάπως αλλιώς παρά ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ. Μεταρρύθμιση παντού χωρίς να χρειάζεται να μας το ζητήσει ούτε η «τρόικα» , ούτε οι «θεσμοί» , ούτε οι δανειστές αλλά να το ζητήσουμε και να το πραγματοποιήσουμε αυτό το ποιοτικό και ποσοτικό άλμα μόνοι μας. Δύσκολο; Ναι. Γιατί; Γιατί απλά φοβόμαστε να συγκρουστούμε με νοοτροπίες και «λογικές» που μας οδήγησαν στο σημερινό χάος. Γιατί απλά κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας φοβούμενοι να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε αυτό που όλοι σιγοψιθυρίζουμε: ότι δεν πάει άλλο πια . Γιατί μέχρι σήμερα μεταρρύθμιση λογίζεται το γκρέμισμα όσων έχει κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, το γνωστό ράβε – ξήλωνε παντού , η ματαιοδοξία να δώσεις το όνομά σου σε έναν νόμο. Αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση , είναι κατάντια!
Έχουμε καταλάβει ότι σερνόμαστε; Ότι αυτό που ζούμε με δική μας ευθύνη είναι ένας αργός και βασανιστικός θάνατος ; Ότι η τακτική που ακολουθούμε δεν μας οδηγεί πουθενά; Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά πολιτικοί και κόμματα προσπαθούν να εξωραΐσουν την τραγική μας κατάσταση . Άρα να η πρώτη μεταρρύθμιση : Όχι άλλα ψέματα, όχι άλλη ωραιοποίηση της δεινής πραγματικότητας, αλήθεια τώρα όσο τραγική και αν είναι γιατί ίσως έτσι ξυπνήσουμε από το λήθαργο της ευδαιμονίας που ζούσαμε. Έχουμε καταλάβει ότι ένας μόνο πολιτικός ή κομματικός χώρος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της εξόδου της χώρας από την κρίση: Να μια δεύτερη μεταρρύθμιση: Η εθνική συνεννόηση , η συναίνεση με ένα 10ετές αναπτυξιακό και μεταρρυθμιστικό πλάνο.
Κι όμως τίποτα από όλα αυτά που μοιάζουν και είναι τόσο λογικά δεν συμβαίνουν. Η αγωνία για κατάκτηση και νομή της εξουσίας «τυφλώνει» τους ταγούς και παραμυθιάζει τους πολίτες. Και οι μεταρρυθμίσεις; Όλα αυτά που πρέπει να γίνουν , τα αυτονόητα , που μας εμποδίζουν να γίνουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος; Όλα στις καλένδες για να μην «ενοχληθούν» οι τρόφιμοι της άρνησης και της αναβλητικότητας, οι μειοψηφίες της παρακμής, όλοι εκείνοι που επωφελούνται από ένα κράτος διαλυμένο , διεφθαρμένο , αναποτελεσματικό , αντιπαραγωγικό, μη ανταγωνιστικό.
Οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν πια ούτε πολιτικό , ούτε κομματικό , ούτε ιδεολογικό πρόσημο . Έχουν μόνο το πρόσημο του ρεαλισμού που μπορεί να δυναμώσει και να αξιοποιήσει όλα αυτά που κάνουν την Ελληνίδα και τον Έλληνα να μεγαλουργούν στο εξωτερικό. Έχουν το πρόσημο της λογικής ενάντια σε όλες τις αγκυλώσεις που μας κρατούν αλυσοδεμένους στο παρελθόν. Έχουν το πρόσημο του μέλλοντος: Ή το επιλέγουμε και προχωρούμε ή παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα δίχτυα της ανεπάρκειας και της ανικανότητας εκείνων που κάθε φορά εμφανίζονται ως σωτήρες χωρίς να έχουν διάθεση να συγκρουστούν με τίποτα και με κανέναν. Η επιλογή , το αποτέλεσμα και η ευθύνη αποκλειστικά δική μας.
