Είναι ακριβώς έτσι, όπως τον περιγράφουν. Ένα καλό παιδί. Ένα διάφανο χαμόγελο που δεν σου κρύβει τίποτα. Ένας σύγχρονος ποιητής, ένας αθεράπευτα ρομαντικός επαναστάτης που ψάχνει την ευτυχία σε απλά, καθημερινά πράγματα για τα οποία δοξάζει τον Θεό. Δεν θέλει ποτέ να γίνει η αιτία να χάσει κάποιος το χαμόγελό του. Θυμάται με “χειρουργική” λεπτομέρεια τα πάντα στη γειτονιά του, το σχολείο του, τις όμορφες ξένοιαστες στιγμές στους δρόμους της Αχαγιάς και μας τις περιγράφει. Με έναν μοναδικό τρόπο, σαν να βλέπουμε ταινία… Ανέβηκε στη “βάρκα” της υποκριτικής και “ταξιδεύει”. Σταματήσαμε λοιπόν τον Θανάση Τούμπουλη από το όμορφο ταξίδι του, τον φέραμε στο λιμάνι των Αλυκών… τον πήραμε από το χέρι και τον πήγαμε στην Αχαγιά… Τη δική του Αχαγιά, όπως λέει ο ίδιος. Απολαύστε τη συνάντησή μας με τον Θανάση Τούμπουλη! Συνέντευξη στη Βίκυ Ι. Αθανασοπούλου
– Πάμε στη γειτονιά σου; Εκεί που μεγάλωσες, που τσακώθηκες, που γέλασες και γέμισες τα πόδια σου λάσπη; Τί έχει μείνει από αυτές τις εικόνες;
Κατ αρχας θέλω να πω ότι η γειτονιά μου ήταν και ευτυχώς είναι ακόμα, μια από τις πιο ζεστές, χαρούμενες, γεμάτη ζωντάνια και με ουσιαστικές δεμένες ανθρώπινες σχέσεις. Στην γειτονιά μου είμαστε όλοι πια κομμάτι μιας οικογένειας. Οι εικόνες που κουβαλάω και θα κουβαλά η ψυχή μου στο αιώνιο, από την γειτονιά των παιδικών μου χρόνων, είναι το σταυροδρόμι στην Αθ. Διακου με χώμα γέλιο και ατέλειωτες ώρες παιχνιδιών. Είναι το Σπασμα με το μονοπάτι και τα δέντρα του κι εμείς παιδιά κρεμασμένα επάνω τους να παίζουμε τον Ταρζάν. Είναι η Ράχη και ο παιδικός σταθμός. Για να είμαι ακριβής,τότε τα χρόνια τα προϊστορικά (χα χα χα) το ονόμαζαν ΠΙΚΠΑ. Είναι το νηπιαγωγείο και το 2ο δημοτικό, κοντά στα “τσιγκανικα” που μετέπειτα έγινε ωδείο. Είναι το χαμόγελο και η ζεστασιά της δασκάλας μας της κ. Τσέλου. Η αγάπη και φροντίδα του άλλου δασκάλου μας, του Παναγιώτη Στεμπίλη. Είναι οι σχολικές γιορτές στο προαύλιο της “Παναγίτσας”. Είναι η τρίτη Δημοτικού με το πρώτο πρώτο καρδιοχτύπι. Το πρώτο φιλί. Είναι οι μυρωδιές από τα φαγητά της Κυριακής. Είναι τα κεράσματα και τα φιλοδωρήματα από τις εξυπηρετήσεις που κάνανε στους μεγαλύτερους. Είναι η προστασία και η φροντίδα όλων των γονιών για τα παιδιά της γειτονιάς. Είναι ο Άι Γιάννης με τις λειτουργίες και τις τελετές του. Είναι οι κόντρες για το ποιος θα πάει πρώτος απ όλα τα παιδιά, στην εκκλησία για να κρατήσει και τον σταυρό. Είναι τα μπάνια στις Αλυκές. Στις καλύβες. Στην Αγ. Παρασκευή. Είναι όμως όλοι οι άνθρωποι της γειτονιάς μου, που έφυγαν. Κάποιοι πολύ νωρίς. Έχω και θέλω να έχω για πάντα στην μνήμη του μυαλού και της καρδιάς μου, τα πρόσωπά τους και τα συναισθήματα που ένοιωθα για αυτούς.
– Πώς ήταν ο Θανάσης παιδί; Αυτό που μας λένε όλοι, είναι ότι είσαι πολύ καλό παιδί. Εσύ τι λες;
Εγώ ως παιδί; “χαζό παιδί χαρά γεμάτο” χα χα χα! Θυμάμαι ότι ήμουν έντονα κοινωνικός αλλά τραγικά σκανδαλιάρης και ισχυρογνώμονας. Ατίθασο αλλά οπως μου λένε οι μεγαλύτεροι με σεβασμό. Μου άρεσε μόνο να παίζω να πηγαίνω εκκλησία και να βλέπω τηλεόραση. Για να το λεν οι άλλοι μάλλον κάτι (δεν) θα ξέρουν !!!χα χα Δεν ξέρω αν είμαι όντως καλό παιδί ή αν με βολεύει να είμαι. Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση αυτό. Απλά ξέρω ότι δεν μου αρέσει να βλέπω και ιδιαίτερα να προκαλώ πόνο, θλίψη, αδικία, φόβο, βία και γενικά οτιδήποτε μπορεί να κάνει έναν άλλο άνθρωπο να χάσει το χαμόγελό του.
– Κλείσε τα μάτια και περιέγραψέ μας ένα καλοκαίρι στην Αχαγιά…Τί αγαπάς πιο πολύ στον τόπο σου;
Η πρώτη εικόνα-ιστορία που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα καλοκαίρι που είχα έρθει με άδεια πριν από αρκετά χρόνια, και όλο το χρονικό διάστημα , το περάσαμε όλοι οι φίλοι στο σπίτι του Σωτήρη του Καραπάνου στην παραλία της Αγίας Παρασκευής. Ψαρεύαμε κάθε απόγευμα, ψήναμε συνέχεια, πίναμε πολύ, και μας έβρισκε το πρωί στο Χάραμα. Ήταν οι ημέρες αυτές μόνο με γέλια πολλά και ανεμελιά. Την ιστορία του. Και δεν αναφέρομαι σε ιστορικής αξίας γεγονότα. Αναφέρομαι στην απλή καθημερινότητα, την βιοπάλη και τις ελπίδες των ανθρώπων που πέρασαν και άφησαν την “ενέργειά τους”. Και ας μην τους γνώριζα φυσικά όλους. “Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν” ….
– Πώς τον άφησες, πώς τον βρήκες; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα σκεφτείς καθημερινά;
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τον άφησα και δεν θέλω να τον αφήσω. Πάντα θα θέλω να υπάρχει η εστία μου εκεί που ήρθα στον κόσμο. Παρόλα αυτά αν εξαιρέσω την αύξηση των κατοίκων, την δόμηση και την ασφάλτωση, δυστυχώς, για εμένα, δεν βρίσκω καμία ουσιαστική αλλαγή. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τους αιρετούς της πόλης αλλά και με την νοοτροπία μεγάλου μέρους των κατοίκων. Όλο αυτό όμως, είναι μεγάλη κουβέντα και δεν θέλω να καταχραστώ τον χρόνο και το “βήμα” που μου έδωσες να μιλήσω. Ίσως κάποια άλλη φορά, αν φυσικά έχει σημασία η άποψή μου, μπορέσουμε να μιλήσουμε με περισσότερες λεπτομέρεις. Η μητέρα μου και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου. (Είτε με δένει μαζί τους δεσμός αίματος είτε από επιλογή ζωής έχω αλλά και με έχουν επιλέξει για οικογένειά τους).
– Πώς αποφάσισες να κάνεις το “ταξίδι” στον κόσμο της υποκριτικής;
Πως; ….. δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο, αλλά και αν υπήρχε συγκεκριμένο ερέθισμα. Από παιδί όμως θυμάμαι ότι ήμουν “πάνω” στην βάρκα της υποκριτικής και απλά, σύμφωνα με την ηλικία μου, την γνώση και την εμπειρία μου, της έδενα και τα ανάλογα πανιά για το ταξίδι.
– Αν γινόταν ταινία η παιδική σου ηλικία τί τίτλο θα έβαζες;
Δεν θα μου άρεσε να γίνει ταινία. Θα προτιμούσα μια μακροχρόνια επιτυχημένη σειρά. (χαχα) Για τίτλο ίσως να έβαζα, “Έχει και η γη παράδεισο “
– Υπάρχει κάτι που σε βασανίζει και θέλεις να αλλάξει (αναφέρομαι στον τόπο καταγωγής σου)
Πολλά αλλά ακατόρθωτα. Εκτός από τον Άι Γιάννη μας που το θεωρώ κατορθωτό την δημιουργία του καινούργιου του ναού, για παράδειγμα, θα έφτιαχνα σε όλα τα σπίτια αυλές, μεγάλα πεζοδρόμια, και θα γέμιζα με δέντρα κάθε κοινόχρηστο χώρο. Σε κάθε γειτονιά και έναν πεζόδρομο για τα παιδιά. Εθελοντικούς συλλόγους πολυμορφικών εκφράσεων, για όλες τις ηλικίες. Θα ήθελα επίσης να μπορούσα να αφαιρέσω από την νοοτροπία μερίδας τους πληθυσμού, το κουτσομπολιό, την μικρότητα, την επιθετικότητα, τον ατομισμό και την ανειλικρίνεια.
– Τί σε κάνει ευτυχισμένο;
Δεν ξέρω αν όντως υπάρχει ευτυχία. Υπάρχουν πολλά πράγματα ομως τα οποία με κάνουν χαρούμενο ξέγνοιαστο και ανέμελο. πχ ενδεικτικά,η υγεία των ανθρώπων της ζωης μου. Οι προβες και τα παρασκήνια. Οι παρεες μου. Τα αστεία το χιούμορ και τα γέλια. Τα όνειρα. Τα δώρα και η προσφορά (και από και προς, εμένα) Οι διαδρομες με το αυτοκίνητο. Τα ταξίδια με τα τρένα.
– Με τί θυμώνεις;
Με τον εγωισμό μου. Την ανυπομονησία, τους φόβους και την απαισιοδοξία μου.
– Έχεις φίλους από τον επαγγελματικό σου χώρο;
Δοξάζω τον Θεό, που με έχει ευλογήσει με την αγάπη και την φιλία των ανθρώπων. Και στο τωρινό μου επαγγελματικό στάδιο αλλά και στα προηγούμενα, ιδιαίτερα ως αστυνομικός που υπηρετούσα για 25 χρόνια, δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε έναν άνθρωπο που να έχουμε ανταλλάξει έστω και κουβέντα εχθρότητας ή δυσαρέσκειας .
– Ποιους συναντάς όταν έρχεσαι στην Αχαγιά, την οποία παρεμπιπτόντως ο Ρήγας την αναφέρει πολλές φορές στην παράσταση!!!
Συναντώ πάντα την παρέα μου. Αυτούς που εγώ τους ονομάζω, η δική μου Αχαγιά. Το δικό μου σπίτι. Επισκέπτομαι πάντα το νεκροταφείο, την Ανάληψη. Και τέλος,κάθε φορά από βαθιά ψυχική ανάγκη, επιδιώκω να βρεθώ έστω και για μια μικρή συζήτηση με τον πατέρα Απόστολο. Ναι όντως ο Αλέξανδρος είχε και έχει από τα νεανικά του χρόνια ένα ιδιαίτερο δέσιμο με την δυτική Πελοπόννησο. Σημαντικός παράγοντας πιστεύω είναι η καταγωγή του, η οποία είναι από τον Πύργο. Και για αυτό θεωρώ οτι πάντοτε υπήρχαν σε όλα του τα έργα θεατρικά ή τηλεοπτικά, αλλά και στις φιλικές συζητήσεις, αναφορές και αφιερώματα στα μέρη μας. Εμ, πως να το κάνουμε; είμαστε ευλογημένα μέρη !!!!!χαχαχα
– Μετά την περιοδεία, τί θα κάνεις, που θα σε δούμε;
Σίγουρα κάπου πάλι μόνο με τον Ρήγα και τον Αποστόλου. Προετοιμάζονται ήδη, κάποια πράγματα και θεατρικά και τηλεοπτικά, και κάτι μεταξύ μας (μη βγει παραέξω, έχω δώσει τον λόγο μου πως δεν θα πω τίποτε σχετικό, και απ ότι βλέπεις είμαι “τάφος” !χαχα), λοιπόν ετοιμάζουν κάτι πολύ πολύ δυνατό, ο Αλέξανδρος με τον Δημήτρη, ίσως κινηματογραφικό. Αυτά. Ότι παραπάνω προσθέσω θα είναι εις βάρος μου!
– Σ ευχαριστούμε πολύ και καλή επιτυχία για τη συνέχεια
Μα δεν έχεις λόγο να με ευχαριστείς. Αν κάποιος οφείλει να πει ευχαριστώ αυτός είμαι εγώ. Και μάλιστα από τα βάθη της καρδιάς μου. Σ ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι υγεία δύναμη και επιτυχίες.
