Χτυπάει ένα βράδυ αργά το κινητό μου τηλέφωνο. Το σηκώνω αμέσως. Βλέπω ποιος είναι και καταλαβαίνω ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό. Ένας φίλος μου από την Κάτω Αχαΐα. “Βίκυ, μπορείς να με βοηθήσεις;…”. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά που δέχομαι τέτοια τηλεφωνήματα. Ούτε η πρώτη από τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Μάλλον Άνθρωπο. Με κεφαλαίο. Ναι. Το τολμάω κι ας με μαλώσει. Γιατί είναι ταπεινός και δεν γουστάρει τέτοια. Βρήκε μια κοπέλα λοιπόν να σέρνεται στο δρόμο στην Πάτρα, 23 ετών. Έψαξε, έμαθε και προσπάθησε να της βρει μια στέγη, κάπου να περάσει τις μέρες των Χριστουγέννων, να μην παγώσει από το κρύο και λιποθυμήσει από την πείνα. Δεν τα κατάφερε. Μίλησε με τη γυναίκα του και αμέσως πήρε την απάντηση. “Φέρε την σπίτι μας”. Η φωνή της γυναίκας του, που περνάει δύσκολα, λόγω προβλημάτων υγείας, τον βοήθησε να πάρει αβίαστα την απόφαση. “Την έχω σπίτι μου… είναι καλά”, μου είπε. Κι εγώ εκείνη τη στιγμή κόμπιασα… Δεν ξέρω γιατί… Ίσως γιατί σκέφτηκα τί θα έκανα εγώ στη θέση του. Υπερίσχυσε ο σεβασμός μου προς τον συγκεκριμένο άνθρωπο και συγκέντρωσα το μυαλό μου που είχε χαθεί στις ηθικές μου αναζητήσεις. Βεβαίως και θα τη βοηθήσουμε. Του είπα. Απευθύνθηκα στις πηγές μου, κινητοποίησα υπηρεσίες, μίλησα με ανθρώπους σε κέντρα λήψης αποφάσεων. Η άκρη θα βρεθεί. Πρέπει να βρεθεί. Ήδη βρίσκεται σε καλύτερο δρόμο. Όχι έξω στο κρύο, στα παγκάκια και μόνη… Και όχι μόνο αυτό. Μέσα από τη συζήτηση, μια δεύτερη περίπτωση πάλι από τον ίδιο Άνθρωπο. 19χρονη, με ένα μωράκι 40 ημερών στην αγκαλιά, εγκαταλελειμμένη. Όχι, δεν γίνεται αυτό, με τίποτα! Νέα κινητοποίηση. Τηλέφωνα, αναζητήσεις και επαφές με υπηρεσίες. Μαθαίνω λοιπόν ότι και αυτή η υπόθεση βρήκε μεγάλη ανταπόκριση, όχι μόνο από θεσμικά πρόσωπα και φορείς, αλλά και από απλούς ανθρώπους. “Θέλουμε κι εμείς να βοηθήσουμε”. Το τηλέφωνό μου δεν σταμάτησε. Και αυτή τη φορά ο ήχος ήταν ανακουφιστικός και όχι εκνευριστικός ως συνήθως μέσα στον “οργασμό” της δουλειάς. Θυμάμαι όταν έγραφα για τον ηλικιωμένο στις Αλυκές. Τα εμπόδια, οι κίνδυνοι και οι ρόζοι που βρέθηκαν μπροστά μας, μέχρι να τον βγάλουμε από την άδικη δύνη. Θυμάμαι έναν άλλον Άνθρωπο από τις Αλυκές, που αγωνιζόταν για τον ηλικιωμένο φίλο του, με εμπιστεύτηκε και το παλέψαμε μαζί. Ας είναι καλά. Και στις δύο περιπτώσεις, αλλά και άλλες που έχουν βρεθεί στο διάβα μου, κανένας δεν θέλει να αναφερθώ δημοσίως σε ότι κάνουν. Σκύβεις λοιπόν, τα μάτια και ευχαριστείς τον Θεό που υπάρχουν, αυτό, μόνο… Αν είναι μέσα από τη δουλειά μου να έχω μερίδιο ηθικής αγαλλίασης, τότε χαίρομαι που εγκατέλειψα τα οικονομικά και ξεκίνησα αυτό το επαγγελματικό “ταξίδι”. Συνοδοιπόροι μου πολλοί άνθρωποι…να είναι καλά όλοι τους. Να βοηθάμε όλοι, όσο μπορούμε.