ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΥ
ΔΗΜΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΧΑΙΑΣ
Ο Μπελογιάννης δεν ήταν προδότης, αλλά ούτε και αγωνιστής της Δημοκρατίας. Όπως κάθε άνθρωπος της γενιάς του σε όλο τον κόσμο έτσι και αυτός βρέθηκε σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και διάλεξε την μία από τις δύο διαδρομές. Το ότι η επιλογή του αυτή θα κατέληγε στον όλεθρο το ξέρουμε τώρα. Είναι εύκολο να αδειάζεις την Ιστορία από την διαδρομή της, την δυναμικής και το δράμα της και ακόμα ευκολότερο να την χρησιμοποιείς ως εργαλείο για να την προσαρμόσεις στις πολιτικές σου ανάγκες όπως διαμορφώνονται σήμερα. Η πρακτική αυτή γίνεται κατά κόρον αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σωστή.
Από την άλλη η αριστερά βρίσκει πάντα τρόπους να ενισχύει την φαρέτρα της και το μύθο της, παίρνει καλές στιγμές από ιστορικές της προσωπικότητες, ο κομμουνιστικός χάρτης των ηρώων διαθέτει πολλές, τις φυτεύει σαν πασσάλους, διατηρώντας τον μύθο της και στηρίζοντας ιδεολογικά μια ρημαγμένη παράταξη.
Οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε λάθος στην ανάγνωση τόσο της Ιστορίας όσο και της πολιτικής. Μερικοί δε κάνουν το λάθος μεγαλύτερο αφού διαβάζουν την ιστορία από την αντίθετη φορά, ακριβώς όπως κάνουν οι μετά Χριστό προφήτες, με σκοπό να δικαιωθούν οι ίδιοι και οι πολιτικές τους επιλογές. Εκείνοι δηλαδή που υποτιμούν το βάρος της ιστορικής στιγμής και διαβάζουν την Ιστορία ανάποδα, με τη σημερινή γνώση των εξελίξεων που ακολούθησαν. Έτσι με απλές αναγωγές, καταλήγουν ότι ο Μπελογιάννης και οι συναγωνιστές του, μέλη του ΚΚΕ, ήσαν εγκληματίες γιατί σαν σκοπό και στόχο είχαν να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα από τα καθεστώτα που κατέρρευσαν το 1989.
Κατά την γνώμη μου δεν είχαν αυτόν το σκοπό, οι άνθρωποι αυτοί έζησαν στην εποχή που γραφόταν η ιστορία που είχε την κατάληξη που σήμερα γνωρίζουμε. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς ξόδεψαν τη ζωή τους σε φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάθε μορφή θυσίας όχι γιατί ήθελαν η χώρα να γίνει ένα απολυταρχικό και αυταρχικό κράτος, αλλά γιατί ήθελαν να αντισταθούν στους Γερμανούς, ήθελαν μια ανεξάρτητη, δημοκρατική και ευημερούσα Ελλάδα, γιατί είχαν την πεποίθηση ενός ευγενούς ιδεώδους που τώρα γνωρίζουμε ότι ήταν ιστορική αυταπάτη, τότε ούτε οι αντίπαλοί τους γνώριζαν την κατάληξη που θα είχε η εφαρμογή της ιδεολογίας αυτής. Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την αίγλη και την αξία της θυσίας τους.
Στην ενίσχυση του αισθήματος της ηθικής υπεροχής βοηθούσε ότι απέναντί τους δεν είχαν τίποτα αγγελούδια, ανθρώπους που πίστευαν στην δημοκρατία. Είχαν ένα καθεστώς που φορώντας την προβιά της δημοκρατίας είχε δώσει τον πρώτο λόγο σε εκείνους που μεσουράνησαν ως δοσίλογοι στην Κατοχή, ξενόδουλους που υπηρέτησαν πιστά τους Γερμανούς και που την κατάλληλη στιγμή με μεγάλη ευκολία άλλαξαν στρατόπεδο, σε πληρωμένους χαφιέδες, το σκληρό κατασταλτικό κράτος της Δεξιάς, το βασιλικό παρακράτος, τους προγόνους της Χούντας, που δεν δίστασαν να υπονομεύσουν και να ανατρέψουν ακόμα και πολιτικούς της δεξιάς όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν προσπάθησε να τους βάλει χέρι και να περιορίσει τον ρόλο τους, τις απαιτήσεις τους και τις επιδιώξεις τους, ένας σκοτεινός συρφετός που έκανε τον αγώνα τους να φαντάζει ακόμα πιο ανιδιοτελής και ενάρετος.
Σήμερα όμως ξέρουμε την ιστορική αντίφαση και ειρωνεία, ότι αυτή η μαύρη αντίδραση, αντικειμενικά θεμελίωνε το μέλλον μιας ευρωπαϊκής αστικής δυτικής δημοκρατίας, όπως την ζήσαμε και την ζούμε μετά την μεταπολίτευση και ότι η ουτοπική θυσία των ιδεολόγων της αριστεράς θα αποτύγχανε να μας βυθίσει στο ζόφο του ολοκληρωτισμού και του κομμουνισμού.
Τέλος γνωρίζουμε την πορεία των χαμένων του Εμφυλίου μέχρι τις μέρες μας και αυτό θα έπρεπε να κάνει πιο προσεκτικούς εκείνους που μηδενίζουν την ιστορία και εξάγουν αυθαίρετα συμπεράσματα. Το ΚΚΕ, μολονότι συμμετείχε και ακόμα συμμετέχει σε ένα πολιτικό σύστημα που δεν πιστεύει, αποτελεί πάντα έναν από τους θεσμικούς πυλώνες της λειτουργίας της μεταπολιτευτικής Αστικής μας Δημοκρατίας, με άψογη κοινοβουλευτική συμπεριφορά και περιφρουρημένους κοινωνικούς αγώνες, κάποιοι δε από αυτούς που σήμερα θεωρούν ξένο κατάσκοπο και προδότη της πατρίδας τον Μπελογιάννη συνεργάστηκαν με τους συντρόφους του σε κυβερνητικό σχήμα.
Άφησα για το τέλος την στάση του Αλέξη Τσίπρα απέναντι σε όλα αυτά. Αν κανείς θελήσει να αποτυπώσει τις ιδεολογικές του συντεταγμένες σε σχέση με τα όσα λέει και κάνει σε μία κοινή συνισταμένη, αβίαστα μπορεί να εξάγει το συμπέρασμα ότι ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα, ο Νίκος Μπελογιάννης και τόσοι άλλοι αγωνιστές της αριστερής ιδεολογίας αφιέρωσαν τη ζωή και την δράση τους στην προώθηση, εμπέδωση και διαφύλαξη του ευρωπαϊκού κεκτημένου, με οδηγό την πολιτική σκέψη του Προέδρου Μάο η οποία είναι επίκαιρη και διαχρονική.
Αυτός ο πολιτικός αχταρμάς προκύπτει τόσο από τη ρηχότητα και την ευκολία με την οποία ιδιοποιείται και προβάλλει στο σήμερα δάνεια μύθων, φαντασιακών ή πραγματικών, όσο και την αγωνία του να διατηρήσει έστω και στα λόγια την επαφή του με τις πολιτικές του ρίζες, γιατί πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό δικαιώνει την ατομική του πολιτική διαδρομή και την πορεία του κόμματός του. Όλος ο παραπάνω πολιτικός παραλογισμός έχει σαν απώτερο στόχο αφενός την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή του στην εξουσία και αφετέρου την εδραίωση του στον χώρο της Κεντροαριστεράς.